24 uur op de been bij Spartan Race IJsland als vrijwilliger én pitcrew

Mijn gebroken teen gooide roet in het eten. In plaats van vrijwilliger zijn en daarmee de sprint lopen werd IJsland voor mij vrijwilliger en pitcrew zijn. Dat was best balen, maar hé, ik kreeg zo tenminste nog iets mee van Spartan IJsland.

Hanno en ik waren een paar dagen eerder gegaan zodat we wat sightseeing konden doen. Zo leuk! En gelukkig zaten we dichtbij de bushalte (je kon niet met de auto naar de startlocatie) met onze schattige AirBnB, waardoor we op zaterdag niet al te vroeg uit bed moesten. Aangezien de bibnummers en hesjes op vrijdag al opgehaald moesten worden in Reykjavik moesten we gewoon op tijd aanwezig zijn om de spullen een plekje te geven en acclimatiseren voor de race begon. Dus, een goede nachtrust gehad, de deur uit, vijf minuten lopen en zo de bus in! Heerlijk.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Toen we bij de transition area (TA) aankwamen mochten we zelf een plekje kiezen. Omdat we nog redelijk vroeg waren konden we plekje 2 pakken. Deze was gelijk aan het begin van de TA, dus hoefde Hanno zich niet door alles en iedereen heen te duwen. Vervolgens zagen we dat als je Age Group of open wave liep je bijna geen plek had! Als Elite had je een plek op de grond die groot genoeg was voor Hanno zijn spullen én mijn spullen én ik zelf om te slapen (yes I did that). De rest? Een plekje van onegveer 50x50c, op een tafel, allemaal op elkaar geplakt. Wauw, wat een verschil!

Langzaam begon het voller te raken en toen zag ik opeens dat op plek 1 Joshua Ferio, de mannelijke winnaar van vorig jaar, zat en een paar plekken naast ons was Morgan (de vrouwelijke winnaar van vorig jaar) gaan zitten. Ik draaide mij om en zag dat op een meter afstand Robert Killian met daarnaast Ryan Atkins zat. Plus zij hadden Nicole, Lindsay Webster en Rea Kobl bij zich als pitcrew/support. Daar zit je dan, omringt door OCR beroemdheden en wereldkampioenen. En toen bleek Jon Albon zijn speciale pit area daar naast te zitten. Maar er was maar één ding dat ik wilde. Ik kon op de foto met Rea! Zo blij als een klein kind dat op de foto gaat met Mickey Mouse. Dat is een herinnering die ik lang zal koesteren. Plus, Rea heeft mijn Dryrobe geleend om zich in om te kleden. Hihi.

• 

• 

• 

Voor de start was er een vlaggenparade en last minuut sprong ik bij. Ik bedoel, anders zou de Nederlandse vlag niet gedragen worden! Dat kon ik natuurlijk niet laten gebeuren. Dus, Nederlandse vlag en na de traditionele IJslandse rituelen en peptalk de vlag naar buiten dragen. KOUD! Ik had niet verwacht naar buiten te lopen, dus mijn handschoenen en Dryrobe lagen nog binnen. Gelukkig kon ik al snel de vlag weer inleveren en ging ik opzoek naar Hanno voor een laatste aanmoediging. Een volkslied of twee (IJsland + USA) later gingen ze van start en rende ik naar binnen om op te warmen.

• 

• 

Het voordeel van onze positie in de TA was het feit dat ik zo op de hoogte werd gehouden waar de toplopers waren. Dus toen ze met zijn alle naar buiten gingen om Ryan en Jon te fotograferen na de sprintlap deed ik rustig mijn schoenen en jas aan voor ik Hanno op de foto kon zetten.

En toen was het wachten. Om vier uur begon mijn vrijwilligers shift, maar om drie uur was het eerste sprint startvak van het weekend. Het startvak waar ik deel van uit had moeten maken. Dus licht depri zag ik andere pitcrew leden om mij heen zich omkleden en klaar maken om een rondje te rennen. So sad. Maar goed, ik zorgde er gewoon voor dat Hanno water had en alles klaar lag zodat hij zo min mogelijk tijd hoefde te gebruiken om dingen uit te zoeken. Voor de eerste ronde een beetje rondgehangen op het parcours om hier en daar wat foto’s van Hanno te maken, maar aangezien mijn Internet het niet deed in IJsland kon ik er niet veel mee en weer lekker naar binnen gegaan na de eerste ronde. Hier gezorgd dat alles wat ik kon vinden met water werd gevuld, zodat Hanno hopelijk geen water tekort had terwijl ik op het parcours stond.

• 

• 

• 

Om vier uur naar de registratie (nadat ik mij warm had aangekleed) van de vrijwilligers, waar ik vervolgens nog een uur moest wachten voor ik eindelijk werd opgehaald! Maar toen begon mijn dienst toch echt eindelijk! Ik werd bij de Twister neer gezet, met een paar meter verderop de Spear throw. Zo stonden we daar met zijn drieën om elkaar af te wisselen. Dit waren twee burpee penalty obstakels, wat inhield dat ik voor de Elite lopers zo snel mogelijk met de tang een gaatje moest maken in hun paspoort. Ik kan je zeggen dat dit best stressvol kan zijn als Jon Albon en Ryan Atkins die voor de miljoen dollar/winst lopen voorbij komen. Je wilt ze geen seconden teveel ophouden! Maar, dat ging eigenlijk best goed en ik kreeg zelfs van Jon een compliment dat ik zo snel was. Há, die neemt niemand mij meer af.

Een shift duurde acht uur en rond half een werd ik afgelost door de nieuwe groep mensen. In die tijd had ik te horen gekregen dat Jon ermee was gekapt, en dit bracht een shock teweeg tussen de mensen op het parcours, Hanno een paar keer voorbij zien komen, degene die bij mij stond op de hoogte gebracht wie wie was en wat Spartan (en de regels) inhouden en een hoop sterretjes gestempeld in paspoorten. Helaas geen Noorderlicht gezien, maar wel heel veel plezier gehad met de mensen om ons heen. Dus nadat ik mijzelf had afgemeld bij de balie weer naar de Elite TA gegaan, met wat te eten, en een paar korte dutjes gedaan tussen twee Dryrobes in (totaal niet koud gehad hierdoor!). Tussen de dutjes in alles voor Hanno klaar gezet, maar ook met de mensen om mij heen gepraat. Zo raakte ik aan de praat met Jessica en kon haar vertellen dat meerdere mensen al waren uitgestapt waardoor haar vriend steeg in de ranking (Bubbles the Clown). Deze sociale interactie van mij bleek nog goed uit te komen ook, want Hanno was door zijn caffeïne Tailwind heen. Laat nou iedereen om ons heen dit spul ook gebruiken (Echt IEDEREEN!) en zo kon ik een dosis voor hem regelen zodat hij zijn laatste ronde in kon gaan. Pitcrew punten gescoord!

• 

• 

• 

• 

En toen Hanno gevolgd in zijn laatste ronde. Althans, online gevolgd en op goed geluk naar buiten gegaan. Ik was iets te vroeg, maar kon nog wel wat mooie foto’s maken. Wel was ik zo slim geweest om alles al in te pakken wat niet meer nodig was en zijn schone kleding apart te houden. Zo konden we relatief gezien snel er vandoor, nadat we natuurlijk al zijn spullen hadden opgehaald. Meer dan 15 uur op het parcours geweest én 50mile gedaan (dit was nog wat reken werk geweest, want met 7 rondes kwam je net niet op de 50 mile uit) dus de beltbuckel, 24uurs medaille én 50mile patch. Weer een mooie buit binnen gehaald!

En ik? Ik was kapot. Na bijna acht uur buiten gestaan te hebben in de kou, niet echt geslapen te hebben en een zo goed mogelijke pitcrew geprobeerd te zijn was mijn lijf op. Zeker ook omdat ik nog steeds van de gebroken teen aan het herstellen was ( de breuk was pas twee weken oud) dus toen ik probeerde te slapen in een lekker warm bed (na een heerlijk warme douche) voelde de teen alsof ik hem net weer had gebroken. Ja, misschien was dit iets teveel voor mijn lijf. Maar, het was wel echt super en misschien kan ik volgend jaar wel die sprint doen…