Dankzij Atjan Wild Islands de Faroe Islands ontdekken

Het mooie aan trailrunning, is het feit dat je op de meest onwaarschijnlijke maar beeldschone plekken komt. Atjan Wild Islands is daar een perfect voorbeeld van. Nadat we foto’s en verhalen zagen van de eerste editie schreven we ons meteen in om op de hoogte gehouden te worden van de tweede editie. Deze bleek in september 2019 plaats te vinden, dus de tickets werden geboekt. Op naar de prachtige Faroe Islands.

Nu wordt er niet veel gevlogen op Faroe, dus besloten we er meteen een goede vakantie met wat sightseeing van te maken. Helaas moest Ewoud last minute afhaken wegens een blessure (so sad), dus gingen Hanno en ik met zijn tweeën op pad. In de dagen voorafgaand van de race merkte we waarom de gearlist zo uitgebreid was. Het ene moment was het prachtig weer, het volgende zat je vast in een regenbui. We zorgden er dan ook voor dat we goed voorbereid op pad gingen met een optie tot laagjes. Op woensdag kwamen we aan, waardoor we drie dagen hadden voor de race zou plaats vinden. Drie dagen gevuld met verschillende hikes (waar we veel deelnemers van de race ontmoette en ook een lading Nederlanders) en een (mislukte) zoektocht naar Puffins.

Atjan Wild Islands Half Mountain Marathon

En toen was het tijd voor de race! De bus die Hanno vanaf Tórshavn naar de start zou brengen vertrok om 4:45, dus ik deed nog een paar uur de ogen dicht op de achterbank van de auto. Vervolgens zelf de bus in rond 9:15 waarna we naar de startlocatie reden (ongeveer 50min) om rond 11:00 van start te gaan. Een prachtig zwart strand, midden in een soort van dal, bleek het startpunt te zijn. Na een snelle groepsfoto klonk het (letterlijke) startschot en daar gingen we dan! Het eerste stukje was meteen omhoog en gezien ik nog 21K moest besloot ik dit rustig aan te doen. Het zou ook mijn eerste grote uitdaging weer worden in een lange tijd. Hierdoor belandde ik al gauw in de achterhoede, maar dat maakte mij niks uit. Als ik sneller was zou ik langer op Hanno moeten wachten bij de finish, dus besloot ik er onderweg goed van te genieten.

Ik raakte al gauw aan de praat met een Engelse dame die last-minute was gewisseld van afstand. Ze zou de 10K doen, maar al haar reisgenoten deden de 21, dus waarom niet. Het tempo lag voor mij duidelijk lager, want ik kon gemakkelijk gespreken met haar voeren. Toen we tussen de rotsen moesten klimmen had ik een hoger tempo. Dit was dan ook dat ik besloot om zo nu en dan even te wachten en de omgeving in mij op te nemen. Halverwege deze klim kwam de sweeper (de laatste persoon op het parcours vanuit de organisatie die zorgt dat niemand achterblijft) bij ons lopen. Het werd zo een gezellige boel! Langzaam haalde wij wel wat andere mensen in, die zich bij ons aansloten. Toen we bij de eerste, en laatste, checkpoint van de halve marathon aankwamen liepen we dan ook al met een grotere groep.

Checkpoint

Het nadeel aan dit punt was de locatie. Ze stonden precies op de wind, dus ik besloot mijn windjack hier aan te doen om warm te blijven. Na een paar minuten kwam vervolgens de eerste ultra loper ons hier voorbij. Daar zat een goed tempo in, en dat bleef een goed tempo! Uit eindelijk gingen we weer verder en ik kreeg het weer wat warmer. Hier begon ik wel te merken dat het tempo aan de te lage kant kwam. Dus toen we bovenop het winderige en meest enge stuk zaten nam ik mij voor om de groep achter te laten en op eigen tempo verder te gaan. Uit eindelijk bleek dit een goede keuze, want Hanno was ze op ongeveer dat punt tegen gekomen. Ze hebben daar heel lang rond gehangen.

Maar goed, het engste stuk van de race. Een dunne richel waarbij je rechts een afgrond ziet en er van links een harde wind waait. Op de kaart van de organisatie staan er ook uitroeptekens bij dit stuk vanwege het technische (en gevaarlijke) aspect. Maar, ik heb het wel gehaald! En jongens, wat was ik blij toen ik daar voorbij was. Het landschap veranderde van het gras naar steen, om daarna weer naar gras te veranderen. En toen kwam ik op een plek uit, waar ik een picknick ben gaan houden. Ik liep helemaal alleen en besloot om mijn water voorraad bij te vullen met een bergbeekje. Voor mij zaten schaapjes en ik hoorde de zee die aan de andere kant van de berg lag. Een geweldig zen-moment. Daarna langs de schaapjes gelopen om weer verder te mogen klimmen.

De laatste kilometers

Langzaam begonnen er steeds meer ultra-lopers mij in te halen. Met dat tempo konden ze echt niet genieten van de omgeving zoals ik deed, maar goed. Genieten deed ik, terwijl er weer wat technische momenten kwamen. Toen herkende ik opeens wat ik links van mij zag liggen, dat was het zwarte strand van de start! Nog even verder door een stukje wat je kan omschrijven als moeras terwijl ik een splitsing zag opkomen. De mensen van de 42K en 10K kwamen op het parcours erbij wat ervoor zorgde dat ik niet meer alleen liep. We mochten wel weer gaan klimmen en ik zag een hoop mensen van de 21K die het best zwaar hadden. Toen ik de Amerikaan zag waar ik voor de start mee had gepraat ging ik even naast hem zitten terwijl we een foto van het uitzicht maakte. Dat was ook het moment dat ik Hanno in de verte zag aankomen lopen. Dus langzaam weer verder gaan lopen en net bij de top van de laatste klim kwam Hanno mij voorbij. Er waren nog maar een paar kilometers te gaan, maar zelfs na zo’n afstand was Hanno zijn tempo veel te hoog voor mij. Ik maakte nog gauw wat foto’s van hem terwijl hij langzaam uit het zicht verdween. Op mijn gemak maakte ik de laatste afdaling, liep door het stadje en finishte op het strand. Waar Hanno niet op mij stond te wachten. Want die vijf minuten duurde te lang. Gauw om gaan kleden, de finish soep gehaald om daarna met de bus terug naar de start te rijden en thuis met de benen omhoog te zitten.

Mijn mening over Atjan Wild Islands

De race was geweldig. Zo’n mooie omgeving. Ik kan het niet beschrijven, dus gelukkig heb ik genoeg foto’s gemaakt. Dus zoek je nog een leuk avontuur? Boek dan deze race. Een groot deel van Faroe is namelijk privé terrein en hikes mogen bijna alleen met een gids ivm het natuurbehoud. Via Atjan Wild Islands kom je op stukken waar je normaal gesproken niet zou mogen komen, en het is het dubbel en dwars waard. Plus, ze hebben vier verschillende afstanden dus voor ieder is er wel een race!