Dag één van de Spartan Trifecta World Championships 2018 in Sparta

Nadat we in 2017 zo’n spijt hadden gekregen dat we niet naar Sparta waren gegaan, stond het al vast dat we in 2018 wel zouden gaan. Dat het event werd veranderd in het Trifecta World Championship maakte het eigenlijk alleen maar mooier. Dus, daar gingen we dan. De eerste keer Griekenland, in november. Een mooiere kans was er niet.

Dus op vrijdag aangekomen in het geweldige Griekenland, waarna we direct door zijn gereden naar de locatie voor het ophalen van onze startnummers en een veel te lang durende Nations Parade. Langs een supermarkt om gauw eten voor die avond te halen, koken en in bed duiken.

Zaterdag ochtend op tijd aanwezig om alles gemakkelijk te vinden. De koffie die we kochten was smerig en het woord koffie niet waard. Dus maar richting de atlete area waar we wat bekenden gezichten tegen kwamen. Voor mij kwam nu het deel ‘waar stop ik mijn gelletjes’ nadat ik de dag ervoor er achter was gekomen dat ik mijn buidel was vergeten in te pakken. Dus een gelletjes in de sok, in de beha, in de band van mijn broekje. Overal waar ging, kwam een gelletje of sugar jelly te zitten.

We begonnen met de Super. Onderweg naar de start een gelletje naar binnen gewerkt terwijl ik een bekende MC hoorde. Spartan Phil was in Sparta geland. Yes! Dat maakte dit weekeind nog een stuk leuker.

Aftellen en lopen maar! Letterlijk lopen. De start was deels over Ancient Sparta dus moesten we uit eerbetoon wandelen. Maar aan het einde van de wandeling stonden de timing matten en begon de race. Na een stukje hardlopen kwamen we uit bij de Over Under Trough muren, naar de hurdles, een stukje door het water, de 7ft wall, over de Container Bridge naar nog meer water. Dit was een stukje met een single track path en je ging het water in en uit. Dus toen we bij de hoge balance beam aankwamen was deze lekker nat en glad. Gelukkig mochten we daarom het stukje omhoog de handen gebruiken, waardoor ik zonder burpees de overkant haalde. Vervolgens mocht je een stukje door de sinaasappelgaard rennen, waar sommige mensen (waaronder ik) een extra obstakel kregen.

Een stelletje jongens deed alsof ze je aan het aanmoedigen waren en een low five wilde geven. Op het moment dat je voorbij rende, pakte ze alleen je pols waar je zweetbandjes of horloge zat. Hun bedoeling was duidelijk en ik ben blij dat die van mij goed vast zaten.

Hierna kwam de tractor pull, ook wel bekend als laat je baksteen uit. Lekker met wat kuilen en water. Oppassen voor je schenen dus. Zodra je de baksteen weer thuis bracht was het tijd voor de over-under muren. Dit keer in het water geplaatst. Ik zeg je. Dit maakt het een stuk moeilijker en maakte dat ik wilde dat ik in de open wave liep. Maar, met wat focus had ik maar 1 poging nodig. Later vernam ik dat meerdere mannen hier flink in de problemen waren geraakt en dat maakte mijn overwinning toch nog iets fijner. Girl power! Hierna volgde gelijk de trenches. Dit was ook het moment waarop de mannen van 30-39 voorbij kwamen gedenderd. Dus de snelste mannen voor gelaten terwijl ik op mijn gemak een bekertje water nam bij de waterpost die was opgesteld. Het was al best warm!

Na het water door naar een stukje omhoog klimmen waar de tire flip lag. Gezien ik op dat moment de enige dame was stond de Marshall zo dichtbij, ik dacht dat hij op de band ging zitten. En toen weer door het water, waar ik links en rechts nog steeds weer ingehaald door de mannen. Later bleek dat er iets van 182 mannen in die AG zaten! Geen wonder dat de snelle lopers me om de oren bleven vliegen.

De barbed wire crawl in het water was meer een swim dan crawl. Helaas voor mij zat er in mijn baan een omhoog stekende steen waar ik vol tegen aan knalde met mijn pols. Zo, dat deed verrek veel pijn! Zelfs ondanks het koude water. Veel tijd om erover na te denken had ik niet, a want de weg door het water vereiste van mijn alle focus. Ik ben zo’n lekkere kluns en ik wilde niet vol onderuit gaan. De 8ft wall. Die we tegenkwamen had gelukkig de gemakkelijke opstapjes en toen gingen we omhoog. En omhoog. En omhoog. Het werd steeds warmer en ik was blij met mijn shorts en tanktop. En zag daar. De Olympus. Het burpee vak zat al lekker vol, maar ik kon nog een plekje vinden. De eerste van vele burpees dat weekeind.

Daarna mochten we weer omhoog wandelen en ik raakte in gesprek met iemand van de Filipijnen. Hij had het koud terwijl ik naar water snakte. Wat een verschil een continent kan geven zeg! Vervolgens een leuke log carry tussen de sinaasappelbomen voor we iets mochten drinken en eten. Dat eten, daar heb ik nog zeker acht kilometer spint van gehad. Het was een heel klein stukje van de bar, maar mijn maag en lijf reageerde direct. Dat gingen we dus mooi niet meer doende twister stond vervolgens op het hoogste punt in het parcours. Terwijl ik lekker bezig was ging er opeens een stemmetje in mijn hoofd mij vertellen dat ik de twister eigenlijk helemaal niet kon en dat het niet klopte dat ik op de tweede bar bezig was. Poef. Daar lag ik op de grond en kon zo door naar de burpee area. Gelukkig konden we hierna een heel stuk afdalen tot aan de slackline, waar ik tot halverwege kwam voor mijn voet wegglipte en ik burpees kon doen. Dit ging lekker zeg. Al 90 burpees en we waren pas halverwege. Weer verder met afdalen tot we bij de atlas carry en sledge drag uitkwamen. Hier konden we gelukkig weer wat drinken (want het werd steeds warmer en warmer) voor we over de inverted wall mochten klimmen en een stuk konden trailen.

Het terrein van de race was zo wisselend. Het ene moment liep je, voor je gevoel, kilometers door het water, dan was je weer omringt door sinaasappel bomen (die ernstig gevaarlijk zijn als ze laag hangen en je een bocht door gaat!), waren mensen bezig met het oogsten van olijven of liep je op een rotsachtige ondergrond. Zei ik al dat het een mooie race was?

Hierna kwamen we richting het einde van het parcours en nog een lading obstakels. Eerst een barbed wire crawl (dit keer was het echt kruipen), touwklimmen (waar mijn angst weer omhoog kwam en ik burpees deed), de hercules hoist en de spear throw. De spear throw met heerlijke twist. Hydro burpees! En eerlijk gezegd, het was zo warm dat dit best prima te doen was! Ja, ook hier mocht ik weer burpees doen. Maar goed, door de sinaasappelgaarden weer terug richting Ancient Sparta waar ik de Z-wall met gemak haalde, de memory test die we onderweg waren tegen gekomen met vlag en wimpel haalde, over het A-frame zo het laatste lusje vol burpees in!

De slipwall ging goed, maar toen kwam de multi rig met korte touwtjes en die moet ik toch echt gaan trainen! Dus naar de burpee area waar ik natuurlijk terecht kwam op een plekje met glas. Gelukkig had ik het snel genoeg door en kon ik zonder problemen het glas van mijn hand afvegen. Wel gauw een stuk opgeschoven en mijn burpees gedaan. De balance beam die volgde was prima te doen en toen kwam de Twister-korte touwtjes-Twister. Of toch niet? Klaarblijkelijk zat deze alleen in de Beast, dus dat scheelde weer 30 burpees. Gelukkig, want eigenlijk was ik wel klaar met de burpees en ik moest de Sprint nog doen. Gauw Stairway to Sparta over en over het vuur springen.

In mijn AG was ik 13/17 geworden. Niet al te slecht, al zeg ik het zelf. Mijn voet voelde alleen niet lekker aan en ik durfde mijn schoenen dan ook niet uit te doen. Gauw het grasveld opgezocht waar ik Hanno vond, mijn voorraad gelletjes opnieuw aanvulde en wat at. Ik was gelukkig snel genoeg geweest om ruim een uur rust tussen de twee races te hebben en voor ik het wist gingen we al van start op de sprint.

De sprint ging eigenlijk hetzelfde als de super. Niet te snel, niet te langzaam. Dit keer gingen we na de trenches direct door naar de sledge drag. Drie keer burpees (rope climb, speer, multi rig) dus de teller stone al op 270 burpees en de beast moest nog komen. Nu durfde ik eindelijk mijn schoenen uit te doen en ja, hoor. Er zat een gat in mijn sok bij mijn teen en mijn hiel voelde ook niet helemaal lekker. Eens kijken wat dat morgen doet. In ieder geval was ik nu 10/17. Dat was al drie plekken omhoog!

En toen kwam het stuk dat ik nooit meer ga vergeten. Ik wilde een foto maken van beide uitslagen, maar de super was verdwenen! Dus de man van de resultaten ging in de lange lijst van penalty’s op zoek naar mijn nummer. Daar stond ik. Met een DQ vanwege 15 burpees bij de slackline… Mijn keiharde hell no was voor hem duidelijk genoeg en hij vertelde mij waar ik de scheidsrechters kon vinden om bezwaar aan te maken. Dus spullen gepakt en die kant op. Even wachten want het was er druk, maar ik legde kort uit wat er was en kreeg toen een iPad in mijn handen gedrukt met het bestand waar ik opstond. Zodra ik mijzelf had gevonden moest ik het zeggen zodat we konden tellen. Zo gezegd, zo gedaan en ik kreeg netjes 31 burpees toegewezen van de head judge. Gelukkig maar, want anders kreeg ik de volgende dag mijn swag niet! Maar, ik heb wel respect voor de scheidsrechters die daar bezig waren met tellen. Wat een k*twerk zeg! Toen snel naar huis om ons klaar te maken voor zondag.