Een km de lucht in tijdens de Limone Vertical Extreme SkyRace

Toen de heren het idee opperde om naar de Limone SkyRace af te reizen, leek het allemaal een goed idee. Even staan twijfelen wat ik zou doen, maar toen de dag van de inschrijving kwam ervoor gekozen de Vertical K te doen, met de dag erna de 10K. Ik wist dat het niet makkelijk zou zijn, 1055D+ in 3.8K, maar goed wat had ik dit verkeerd ingeschat! Ik kan oprecht zeggen dat dit een van de zwaarste dingen is die ik ooit heb gedaan.

Op donderdag, mijn verjaardag, kwamen Ewoud en Sjors naar Italië zodat we op vrijdag en zaterdag naar het Garda-meer konden rijden om mee te doen aan het Limone Extreme SkyRace weekend. Ewoud, Hanno en ik zouden op vrijdag de Vertical K doen. Op zaterdag zouden de drie heren de 29K doen en ik de 10K. Dus op vrijdag middag in de auto gestapt en onze startnummers opgehaald. Het scheelde dat we alle startnummers in een keer konden ophalen, zodat we daar op zaterdag niet mee naar hoefde om te kijken. Onze goodies nog bekeken (Dynafit 4L backpack voor de Vertical K, een Dynafit windjack voor de 29K en een Dynafit t-shirt voor de 10K) en alleen dat al maakte het het inschrijfgeld waard! Toen was het tijd om de startlocatie te zoeken. Nog een stukje verkeerd gelopen, maar uit eindelijk ruim op tijd bij de start aangekomen.

Zoals gewoonlijk startte Hanno redelijk voorin, en ik was met hem meegelopen dus daar stond ik dan ook! Nog wat lachen gieren brullen met Ewoud en toen gingen we van start. En o mijn god, wat gingen die mensen hard van start! Niet normaal. Na 400meter liep ik al ergens achteraan en toen moesten we nog aan de klim beginnen. Tijdens de eerste paar meters omhoog had ik al door dat ik heel blij was met mijn litertje water op mijn rug, want het was bloedheet zo omhoog lopen. Dus toen ik een drinkpauze inlaste stapte ik netjes opzij om degene achter mij voor te laten. Alleen, het bleek de bezem te zijn. Met zijn 3^e, want zo doen ze dat in Italië. Wat een goed gevoel gaf dit, blijkbaar de laatste te zijn! Maar goed, zo liep ik in ieder geval niet alleen. Ook al spraken ze niet veel Engels.

Hanno flink vervloekend onderweg gingen we omhoog. Ik wist dat de Elite een uur na ons startte en dat de winnaar van het jaar ervoor er 36min over had gedaan. Ik had dus 1:35 om te finishen, anders zou ik mensen in de weg gaan lopen. Het was nou niet bepaald een pad waar je makkelijk aan de kant kon gaan staan. Maar, het eerste obstakel was de cut-off. Volgens de website zat deze op de 2.5K en moest je hier na 45min zijn geweest. Daarna kwam een drank post. Nou, ik zat net niet op de 2K toen mijn horloge 45min aangaf. Maar goed, de bezems lieten mij gewoon lopen en op dit moment zag ik ook geen vrijwilligers. Dus ik sprak mijzelf toe: Sabina, je gaat gewoon door. Je kijkt wel hoe ver je komt, maar je blijft je tempo houden en doorlopen! En dat deed ik. Tot ik opeens op 50min en 2K de drankpost tegen kwam. Hé!? Natuurlijk spraken ze geen Engels, maar er was er een die Duits sprak. Dus omschakelen en vragen: Hoe zit het met de cut-off? Heb ik die nu wel of niet gehaald? Mag ik nog door? Het antwoord: Ow, er is geen cut-off, je mag gewoon door.

Hier kreeg ik meteen energie door en ik moet eerlijk bekennen, ik kon hierna veel meer genieten van het parcours en het mooie uitzicht. Want de zon ging inmiddels onder, dus de hemel kleurde rood/oranje/roze terwijl je naar een hoogte van 1126m liep. Het Gardameer lag onder je, terwijl je een semi-technisch terrein moest beklimmen. Af en toen handen en voeten werk, maar dat gaf het toch wel een bepaald gevoel. Het was dat mijn telefoon ergens achterin mijn camelbag zat en ik er niet makkelijk bij kon, anders had ik echt nog een paar foto’s gemaakt.

Toen ik 1:20 onderweg was kreeg ik een waarschuwing van de bezem. Als de Elite eraan komt zou hij een seintje geven en dan moest ik aan de kant. Dit veranderde iets later alleen in een ‘Kom op Sabina, rennen rennen! Blijf de Elite voor!’. Mijn benen voelden als jelly, dus dat rennen was een flinke uitdaging. Toch bleef ik rennen, vooral omdat ik nu op stukjes zat waar het moeilijker werd aan de kant te gaan. Toen zag ik de boog, de finish! Nog een klein stukje op handen en voeten klimmen om Hanno in zijn armen te vallen. Ik was nog nooit zo blij geweest een finish gehaald te hebben of om Hanno te zien. Nog geen minuut later kwam de eerste Elite man over de finish. Ik was ze voor gebleven! Ik was niet (fysiek) ingehaald! Even bijkomen, shirtje verwisselen, windjack aan trekken en water. Heel veel water naar binnen werken.

Nog een foto met Hanno en Ewoud, die heel lief een half uur op mij hadden gewacht, voor we de downhill gingen pakken. Nou, ik zeg het je. Dan heb je 1:35:33 (onder die 1:36!) keihard gevochten en je lichaam is doodop, maar ja. Je moet naar beneden. Via een redelijk verhardde weg. Lampje op, want het werd inmiddels flink donker, en naar beneden met zijn drieën. De downhill was een stukje langer, 5 tot 6K, maar gelukkig naar beneden. Toch duurde dat nog bijna een uur door hoe ik mij voelde. Onderweg met Sjors appen en afgesproken dat hij naar de auto kwam, want daar kwamen we eerder langs. Even gauw omkleden en naar de pasta party. Ik had het hem mooi geflikt! Maar zwaar, zo zwaar.

Nu moest ik alleen morgen nog een 10K lopen. Iets wat ik niet wist of wel ging lukken met hoe mijn kuiten voelde. Ik had het geen probleem gevonden om te proberen, als mijn starttijd niet 9:00 was geweest en we dus om 6:30 we hadden gemoeten. De jongens zouden pas om 11:00 starten. Dus, om iedereen niet voor niks twee uur vroeger uit bed te trekken besloot ik niet te starten. Toen ik het parcours later zag wist ik dat ik het met gemak had kunnen doen, maar die twee uur slaap waren nodig geweest. Vooral voor de jongens. Goede keuze, jammer dat we niet tegelijkertijd zouden starten of ik wat later.

Uiteindelijk bleek mijn hartslag een gemiddelde van 175bpm gehad te hebben en rond het einde ging die naar de 191 bpm. Geen wonder dat ik mij zo beroerd voelde!