Een vlakke Spartan Race Berlijn eindigen op het hoogste punt

Ik ben niet gek, ik ben een vliegtuig! Oké, ik ben ook geen vliegtuig, maar Spartan Race Berlijn liet mij wel rond een hoop oude vliegtuigen rennen. De locatie was namelijk het luchtvaartmuseum, waar je met wat geluk een mooie finish foto inclusief vliegtuig kreeg. Ik kreeg die helaas niet, want vanuit de hoek van de fotograaf rende er iemand precies voor mij. Maar hoe ging de rest van de race dan?

Al lachend ging ik het startvak in. Iets met Andrea die haar timing chip was vergeten en zich moest haasten. Iets jammer alleen dat we geen (competitie) zweetbandje kregen, maar een papieren bandje die bij niemand zichtbaar was tijdens het lopen. Ze zullen er vast een goede reden voor hebben gehad. Naast Hanno in het startvak en dus redelijk vooraan. Prima, zo kon iedereen mij inhalen en hoefde ik geen gekke manoeuvres uit te halen. Zo gezegd en zo gedaan en we gingen van start. Het was alweer even geleden dat ik een Beast had gelopen en dus ging ik rustig van start. Sowieso moest ik even wennen aan het feit dat dit een platte race zou zijn, dus mijn tempo hier op moest aanpassen. Geen hoogtemeters die alle energie uit mijn bovenbenen zouden halen. Maar het zou Spartan niet zijn als ze hier niet iets op verzonnen. 90% van de paden die we moesten volgen waren of zandweggetjes (ook wel bekend als ruiterpad) of bedekt met zacht mos. Een hele omschakeling voor mijn lichaam en ik merkte dat ik er een beetje moeite mee had. Dit was ik niet gewend.

Maar goed, daar gingen we dan. De eerste Over Under Over Under stond al een mooie opstopping en ik kreeg al hier en daar een elleboog terwijl ik over de muur probeerde te komen. Gelukkig konden we daarna weer een stuk rennen tot we bij de slackline aankwamen. Overal lagen al mensen burpees te doen (sommige buiten het zicht van de camera) en ik zag meer mensen vallen. Zouden dit mijn eerste burpees worden? Nee! De oefeningen in het park wierpen hun vruchten af en ik mocht zonder burpees door rennen naar de balance beam. Hier gleden een hoop mensen van het schuine stuk af en dit keer mochten we de handen niet gebruiken. Gelukkig was er één balance beam waar het schuine stuk groeven had en je dus meer grip had. Ik moest even wachten, maar mocht daarna zonder burpees door naar de barbedwire crawl. Dit ging goed!

En toen was daar de Twister. Vol goede moed ging ik erin en dit keer ging het eigenlijk wel lekker! Tot ik mis greep, terug zwaaide, mijn momentum kwijt was en viel. Dammit. De eerste burpees van de race te pakken. Gauw mijn headband aan de vrijwilliger gegeven en aan de slag. 31 burpees voor de zekerheid en door naar de 8ft wall waar enkele dames al wat moeite hadden. De step-up was hoog, net zoals de muur in Roemenië, en met mijn gebrekkige heup mobiliteit lukte het mij niet af te zetten als ik mijn voet op de opstap had staan. En toen riep de vrijwilliger opeens dat we de zijkant mochten gebruiken! Dus poging twee (na even gewacht te hebben tot we alle vier een poging hadden gedaan) de zijkant gebruikt en ik kwam er overheen. Nog steeds niet helemaal soepel, maar ik was er overheen! Toen mochten we weer een stukje rennen door het zand. De tweede barbedwire crawl en de 9ft wall die een stuk soepeler ging dan de 8ft wall. Het heeft bij mij toch echt te maken waar dat opstapje zit!

Na acht kilometer rennen (en een uur op het horloge) kwam ik Andrea eindelijk tegen. Althans, zij kwam mij tegen, want ze zat achter mij door haar rommelige start. Samen over de hoge hurdles (die hier echt hoog waren, dus slim gedaan en aan de zijkant gepakt!), een stukje samen gelopen tot ik Andrea lekker haar gang liet gaan, over de inverted wall en door naar de Z-wall. Heerlijk doorheen gevlogen en we gingen weer door. De mini atlas kogel gepakt, waarbij ik even drie keer keek of ik niet toevallig op het kids parcours was beland, voor we mochten zwemmen. Althans, tot je heupen in het water en daarna door zand tijgeren.

De volgende burpees had ik te pakken bij de balance beam met pancake. Deze twee dingen los zijn geen probleem, maar gecombineerd gaat het niet zo goed bij mij. Nu ging het eigenlijk best goed, tot mijn voet weggleed en ik dus bijna op mijn plaat ging. Gauw burpees doen, maar dan moet je de tel niet kwijt raken! Uiteindelijk heb ik er daar 36 gedaan, maar liever die 30sec extra voor 5 burpees dan 2:30 penalty voor het missen. Wel mijn lesje geleerd en voorgenomen beter te onthouden hoeveel burpees ik doe! Hierna nog een betonblok aan een ketting uitgelaten voor de speer throw kwam en ik weer 30 burpees kon doen. Ach, we konden het geleerde meteen in praktijk brengen. Goed geteld en na 31 burpees door.

Gelukkig had ik daarna nog genoeg mogelijkheden om tot 30 te tellen, want toen ik bij de Olympus aankwam was ik leeg. Mijn maag was op gaan spelen waardoor ik helemaal misselijk was geworden. Een pit stop was dan ook noodzakelijk, waarna ik mij stukken beter voelde, maar wel leeg. De Olympus kwam op het verkeerde moment op mijn weg en halverwege kon ik mij niet meer aan mijn armen optrekken. Gingen we weer, 30 stuks. Hier zag ik hoe iemand dichterbij kwam die in mijn age group leek te zitten. Dit nadat ik al iemand anders had gezien die mij tijdens de pit stop inhaalde. Mijn hoop op een podium plek vervloog dan ook, maar ik ging mijn best doen het gat zo klein mogelijk te maken!

Een stukje door het moeras rennen (en een slee een stukje heen en weer trekken) tot ik uitkwam bij de bucket carry. Volgens mij was dit mijn eerste van het jaar! Mijn voordeel hier, was dat iemand net zijn bucket moest leeggooien toen ik de mijne moest vullen. Heel strategisch mijn emmer neergezet en ik kon beginnen aan het rondje en zo het gat weer wat groter maken. Dit ging eigenlijk best goed, tot ik bij de Bender kwam. Hier was het opstapje voor de vrouwen al met de grond gelijk gemaakt en schoot de kramp in mijn been bij de poging erin te komen. Gauw de burpees doen. Degene uit mijn AG die ik inmiddels had ingehaald moest ook burpees doen, maar de andere dame haalde mij in. De strijd was begonnen!

Nadat ik door mijn burpees heen was ging ik door naar de log carry, die ik strategisch gezien zo kort mogelijk pakte. Dit hield in dat ik door de slowmud moest, maar de vieze schoenen zorgde er voor dat ik een stuk sneller bij het einde was! Gauw een net omhoog klimmen tot ik bij het touwklimmen aankwam. Daar begon ze net aan der burpees, maar het was de stomme opstelling waarbij het touw op en neer springt als iemand in/uit het obstakel gaat. Mijn angst voor touwklimmen met dit touw is geen goede combo, dus ook ik eindigde in de burpee area. Mijn doel hier was haar weer inhalen! Ik heb nog nooit zo snel mijn burpees gedaan en dat zonder een break. Blijkbaar werkt het goed als ik de strijd met iemand aanga, want ik was eerder klaar en rende zo snel mogelijk naar het volgende onderdeel. Helaas hoorde ik hoe ze mij op de hielen zat, want haar toeschouwer rende via de zijkant mee.

Het volgende obstakel nam ik een stomme fout, door rechts eerst in de lianen te gaan in plaats van links. Nu moest ik extra veel moeite doen om mijn footlock neer te zeggen en schoot de kramp erin. Weer burpees te pakken en ze haalde mij in. Dammit. Gauw door de burpees heen, naar de hoist, over de stairway to heaven (die geen vrouwen opstapje had dit keer) en bedenken dat de kans groot is dat het podium aan mijn neus voorbij ging. En toen was daar de tweede speer throw. Zij was net klaar met haar burpees, dus als ik hem raak gooide maakte ik nog kans haar bij te blijven. Gelukkig deed ik dat ook. Volgens mij heb ik de speer nog nooit zo hard raak gegooid. Het volgende obstakel was de multi rig. Zij ging net beginnen toen ik aankwam en haalde het. Dit gaf mij extra motivatie dit ook te doen. De laatste paar keer was ik er elke keer uitgevallen, maar mijn pols voelde sterker en ik had bij Mike’s Gym erop geoefend. Het ging zelfs zo goed, dat ik niet alle Spartaanse helmen nodig had. Gauw rende ik naar het cargo net, maar kon haar net niet inhalen. Na het cargo net zat er alleen nog een stuk rennen in het parcours, dus ik zette alles op alles om haar in te halen. Uiteindelijk sprong zij eerder over het vuur, maar ik ging eerder over de timing matten. Na bijgekomen te zijn vroeg ik in welke age group ze zat, en ze bleek in degene van 30-39 te zitten. Geen directe tegenstander dus, maar ze haalde op het laatst wel het beste uit mij naar boven.

Met mijn banaan in mijn hand liep ik naar de timing om te zien wat mijn ranking was. Gaf dat ding 1^ste aan. Pardon!? De hele race dacht ik podium waarschijnlijk net mis te lopen, maar ik had het hoogste podium gehaald!? De kans op een penalty was klein (vooral met 36 burpees), dus de kans dat ik van het podium af zou worden gehaald was miniscuul. En ja hoor, bij de prijs uitreiking werd mijn naam omgeroepen als 1st female 25-29.

Bij het kijken van de resultaten bleek ik continue 1^e gelopen te hebben, tot mijn pit stop. Toen ben ik inderdaad ingehaald door de nummer twee, die ik vervolgens ergens voor de multi-rig weer had ingehaald. Degene bij wie ik continue in de buurt liep en voor 99% zeker was dat in mijn AG zat (zonder te vragen) was als derde gefinisht. Een leuk weerzien op het podium dus! Onderweg hadden we nog een kort gesprek gehad over hoe sommige mensen te weinig burpees doen en zelfs gediskwalificeerd erop kunnen worden. Dit kwam na mijn 36 burpees poging.

En dat was dat. Een platte race met maar 140 hoogtemeters over 22KM, die ik naar mijn gevoel niet goed heb gelopen. De ondergrond was wennen en de laatste 6KM met een ‘leeg’ lichaam lopen was ook niet fijn. Maar toch mijn eerste podium gepakt, en dan meteen het hoogste podium! Maakte de race toch weer een beetje mooier.

Disclaimer: Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet zeker ben over de gehele volgorde van de race. Het is een beetje een zooitje in mijn hoofd. Maar mijn hoogtepunten staan in ieder geval op papier! Er zat ook nog ergens een auto band slepen in, de memory test (579-eunomos-8929), wat extra muurtjes en vast nog wat dingen). Dank aan Andrea voor de eerste zin, die zorgde ervoor dat de rest zo tot stand kwam!