Frustraties en medailles bij Spartan Eiland van Maurik

Omdat ik in Transylvanie de Beast niet had gedaan, kwam ik eigenlijk een Beast te kort voor de geplande x5 Trifecta. Dus toen de datum van Spartan Nederland werd verzet naar een vrij weekend in de agenda besloten Hanno en ik op het laatste moment het vliegtuig naar huis te pakken en mee te doen.

’s Ochtends gelukkig op tijd op het terrein aangekomen, want er stond al best een rij voor het ophalen van je startnummers. Dus gauw alles opgehaald en toen was het tijd om jezelf te dwingen die Dryrobe uit te doen, want het was koud! O mijn god wat was het koud. Maar goed, het was dan ook eind oktober in Nederland. Dus toen ik vervolgens te horen kreeg dat er een hoop water in zat ging ik twijfelen waarom ik dit toch altijd deed. Maar goed, we waren er en ik ging gewoon van start.

Nou, wat een start. Het ging opzicht lekker. Ik hield mijn eigen tempo aan en kreeg het eerlijk gezegd al best warm. Het begin was zoals elke race met wat muren over/onder en toen na een stuk rennen kwam de Inverted Wall. Dit was het moment dat ik klaar was met de race. Het was namelijk pas op km 2 á 3 en mensen waren hier al aan het cheaten, in de Age Group wave. Ik had, voor het eerst sinds tijden, wat moeite met de wall en meteen kreeg ik allemaal hulp aangeboden. Uh, nee jongens!? Dit is de competitie wave. Daar doen we dat niet. Helaas werd dit alleen maar erger tijdens de rest van de race.

Het feit dat we de pannenkoek in een stinkende sloot mee moesten nemen maakte de race wel heel erg Nederlands. En natuurlijk, net voor het einde, ging ik onderuit. Ik kon er nog net voor zorgen dat de pannenkoek niet in de sloot verdween, maar ik wilde mijzelf daarna even niet ruiken. ‘Gelukkig’ kwam daarna de Twister, waar ik weldegelijk verder kwam dan normaal. Maar, toch de eerste burpees te pakken van de dag.

En toen, na zeven kilometer, kwam er eindelijk wat water om te drinken. O wat was ik hier blij mee! Het was namelijk inmiddels een goed temperatuurtje, maar ik was gekleed op het stuk waar we het water in moesten gaan, dus iets te warm op dat moment. Dus, wat water naar binnen en door naar nog wat burpees. Olympus, I still hate you. Door naar het lusje van de Beast, waar ik daadwerkelijk ruzie kreeg met iemand omdat ik ze aansprak op valsspelen.

Het begon bij de hoge muur waar de man voor mij het vrouwen opstapje aan het gebruiken was. Ik zei er wat van, maar de vrijwilliger zei dat het mocht ‘omdat het zo glad was’. Mijn hoofd ging blanco en ik schudde mijn hoofd. Ik kreeg gelukkig bijval van een mede (mannelijke) loper, maar het leed was al geschied. Dus toen ik richting de Z-wall liep en mensen de bovenkant vast zag houden riep ik dat dat niet mocht. Nou, dat werd niet gewaardeerd door de loper. Ik kreeg te horen dat het een spelletje was en ik mijn mond moest houden. Mijn reactie? ‘Je hebt een wedstrijd bandje om, dus het gaat om een kwalificatie en prijzen! Als je een spelletje wilt loop je maar mooi in de open wave mee.’ Ook dat werd niet op prijs gesteld en ik kreeg te horen dat ik de volgende keer maar zo’n rood shirt (vrijwilligers) aan moest doen als ik het zo goed wist. Inmiddels was ik de Z-wall door (ja, terwijl ik deze discussie had heb ik ook nog de z-wall op de juiste manier gehaald) en hij mocht lekker zijn burpees doen. Helaas weerhield hem dit niet van cheaten, want ik kwam hem weer tegen bij een wall waar ook hij het vrouwelijke opstapje aan het gebruiken was. Ja, ik vond dit echt geen leuke race meer.

Een stuk verder op (ondertussen nog wat burpees bij de Speerthrow gedaan en bijgepraat met Inge) kwam ik terecht bij het laatste deel van de race. Het deel met al het zwemmen. Eerst nog een memory test onthouden en toen was het tijd om het water te trotseren. Gelukkig was het eerste stukje max knie hoogte, maar daarna kwam toch echt zwemmen. O damned, dat was best koud. Aan de overkant eerst de sledge pull (maar dan met een auto band) en daarna de chain carry. Met een nat pak en vol in de wind was dat best een ding. Tel daar even bij op dat we door los zand liepen en ik voelde hoe dit allemaal keihard op mijn knie insloeg. Dammit, volgende week Sparta! Niks forceren, maar wel zorgen dat ik blijf lopen. Ketting weer netjes terug gelegd en door met zwemmen naar het volgende eiland. Hier moesten we alleen middenin het water nog een extra obstakel doen door uit het water te klimmen via een schuine wand met wat autobanden. Ik blijf verbaasd dat ik op dat zulk momenten opeens wél een pull-up kan. Toch voelde dit water warmer aan. Een teken dat kan duiden dat mijn lichaamstemperatuur te erg zal. Dus, aan de overkant de vrijwilliger gevraagd of mijn lippen blauw waren. Ik kreeg te horen dat ze nog mooi roze waren. Dankjewel!

Van de hoge balancebeam, waar ik weer handelingen zag die niet worden goedgekeurd in een Elite/AG-wave, naar de bunny hop. Zo’n super leuk elastiek om je enkels en springen maar. Helaas was dit ook niet duidelijk bij de meeste en ging het elastiek boven de knieën en stapte ze eroverheen. Hoe moeilijk is het om vooraf de regels te lezen jongens!? Bij Strong Viking doen jullie dat wel allemaal! Al was mijn situatie ook wat anders dan normaal, want net terwijl ik de laatste (hoge) sprong maakte knapte mijn elastiek uit elkaar. Oeps! Door naar de volgende water overgang, waar een hoop mannen de reddingsboot naar de overkant aan het pakken waren en dan maar 30 burpees deden. Sorry mannen, maar de zwemstukken zijn mandatory. Dus ondanks de kou dook ik gewoon het water weer in en verraste mijzelf weer met pull-up kracht. Misschien is ijskoud water de factor die ik in de sportschool mis?

Het laatste eiland had de bucket carry, maar we moesten de bucket met water vullen. Dus, sorry, maar hij was leger toen ik terug kwam dan toen ik was vertrokken. Ik zelf, daarentegen, was inmiddels een verzopen kat en mocht weer het water in. Hier zag ik eerst nog iemand in een reddingsdeken zitten, op een punt met veel wind. Hij gaf aan dat het goed ging en hij geen hulp nodig had, maar zodra de vrijwilligers mij konden horen riep ik dat ze om een medici moesten roepen. Nog wat gedoe, maar uiteindelijk was (net daarvoor) Petra al naar ze toe gelopen met dat ze echt iemand op hem af moesten sturen. Nog gauw de memory test opgedreund en door naar de burpees. Ja, burpees. Door alle kou kon ik mijn vingers bijna niet meer buigen dus ging ik echt geen touw inklimmen en de Multi Rig die volgde was ook weer een mooie gelegenheid om mijn lichaam iets meer op te warmen.

Het laatste stukje zwemmen/lopen door het water (ik zakte natuurlijk weg in een kuil) naar het verticale cargo net waar een hoop mensen omheen liepen, naar een grappige combo, de indianen brug en de firejump.

In het gebied van de firejump zag ik een hoop gouden (redding)dekens en de warme soep automaat was (bleek later) kapot. Dus maar gauw al mijn finish spullen opgehaald en naar de timing gelopen. Het voordeel met een koude run, er staat niet echt een rij. Wat bleek, derde in mijn AG. Dus, voor de tweede keer een podium te pakken én mijn kwalificatie voor Spartan EK 2019 en OCR EK/WK 2019 binnen. Misschien toch nog een goede dag zo.

Als Spartan Global Brand Ambassador zou ik meelopen met de Influencer Heat van de Sprint. Alleen, de podiumceremony startte 15min vóór de start van de Influencer Heat. Dit hield in dat, zodra ik mijn medaille had, ik een sprintje inzette naar de garderobe om daar mijn spullen te plaatsen en door te rennen naar de start. Ik had Hanno overgehaald om samen de Sprint te doen, gezien hij er na de Beast klaar mee was en de Super al had laten schieten. Helaas hadden we door de podiumceremonie de gezamenlijke photoshoot en warming-up gemist, maar we konden nog wel samen starten! Helaas hield de sprint in dat we weer het hele zwemstuk moesten doen (gezien dat 90% van het Sprint parcours was) en ik kon niet meer zo hard rennen door mijn knie. Gelukkig bleef Hanno bij mij en besloot hij dat we elkaar zouden helpen, op het moment dat hij 30 burpees moest doen omdat hij zijn memory code van de beast combineerde met die van de sprint. Dit hield in dat ik vervolgens op zijn schouders mocht zitten voor de multi rig. Soms is lopen in de Open Wave wel heel erg leuk, zeker als je dat samen met je partner kan doen. Uiteindelijk ben ik nog 2^e geworden in mijn AG in de open wave, maar daar krijg je geen medaille voor (wel een OCR WK kwalificatie!).