Ladiesrun Rotterdam 2015

Ik ben op dit moment nog aan het bijkomen, maar vandaag was de Ladiesrun in Rotterdam weer. De afgelopen drie jaar had ik al meegedaan, eenmaal de 5KM en tweemal de 10KM. Een paar weken terug besloten dit jaar weer de 10KM te doen, want ja, het was nu zo’n beetje in mijn achtertuin. Moeders opgetrommeld voor support en vanmorgen nog aan het beslissen of ik voor die lange of die korte broek ging. Het werd mijn lange DMC broek. Tijd om die uit te proberen! Nu moet ik zeggen, dat ik al heel lang niet meer had hardgelopen. Mijn laatste hardloop event was September 2014 en daarna alleen nog wat OCR runs gedaan. Geen ‘losse’ hardlooptraining meer gedaan. OMG, dat was wel even afzien.

Het begon goed. Ik kwam aan bij Ahoy en ik voelde mijn kuit al een beetje trekken. Ow god, dit was nog voor de warming up laat staan de 10KM. Gelukkig had ik mijn compressie broek aan, dus dat scheelde een hoop. Vervolgens klaar staan, wachten tot die toeter gaat en gaan met de banaan. Nu wilde mijn Runkeeper niet meer meewerken, dus ik moest maar afgaan op de tijd die de site mij na afloop zou toewijzen. Hoeveel KM ik exact zou lopen, geen idee. Erg jammer, maar ach, niks aan te veranderen. Tijdens het lopen merken ik al gauw (voor het 2KM punt) dat mijn pijntje aan het begin een voorbode was. Mijn sprong/spring-spier/gewricht (de fysio en huisarts gaven het beide een andere naam) begon weer te trekken. Dit houdt dus in dat ik niet plat op mijn voet kan staan. Niet heel handig tijdens het hardlopen. Dit zorgde er dan ook snel voor dat ik stukjes moest lopen. Maar ik ben niet iemand die dan maar gaat sjokken, ik ging wel snelwandelen! He, op een gegeven moment was ik met mijn snelwandelen even snel als iemand die aan het hardlopen was. Maar goed. Af en toe lopen en dan weer rennen was te doen. Wel dwaalde mijn gedachte steeds af naar de Strong Viking die op dat moment ook bezig was. Laat ik het anders stellen, in de eerste KM miste ik de obstakels al. I think I’m a addict (A). Om mijzelf op te peppen riep ik zo nu en dan (in mijn hoofd) OOOORAAAAH en dan ging ik er weer voor. Bij het 9KM punt besloot ik Walhalla Hill’s Edition op te zetten. De laatste kilometer met de laatste loodjes kon zeker wat “WE NEVER GIVE IT UP” gebruiken! Vooral toen ik de een na de ander op een stretcher zag liggen of omringt door de EHBO. Even serieus, wat doen al die mensen dat ze in de laatste KM neer gaan? In ieder geval ging ik met een laatste OOOOORAAAAH over de finish en gauw opzoek naar supporter Mams die mijn trui in haar tas had. Want het moment dat ik Ahoy inliep om over de finish te gaan voelde ik dat mijn lichaam gauw een trui kon gebruiken. Snel twee flesjes Extran wit naar binnen gegoten (ow, dat voelde als goud <3) moeders opgezocht en mijn trui aangetrokken. In de metro naar huis mijn netto tijd gecheckt: 1.12.14. Dit is welgeteld 4 minuten langzamer dan het jaar ervoor (en 12 dan het jaar daarvoor), maar met al die meters die ik ben gaan (snel)wandelen en eigenlijk 0,0conditie, is 1.12.14 een super tijd!

Nu zit ik al een paar uur thuis op de bank, zielig te zijn. Want doordat mijn voet weer pijn ging doen heb ik blijkbaar mijn knie geforceerd. Kijken of we morgen nog kunnen lopen. In ieder geval vanaf nu keihard aan de slag voor Strongmanrun! Zeker na de beelden van Strong Viking Water Edition… Did I mention I’m addicted to OCR already?