Mijn eerste Tough Mudder

Mijn allereerste Tough Mudder! Een race die al groot is in Amerika en daar de ‘tegenstander’ van Spartan is. Ik was benieuwd wat het nu inhield en gezien ik meeging als pitcrew voor Hanno’s Toughest Mudder schreef ik mij in om overdag de Full Mucker te doen. Gezien de heren (Hanno, Sjors en Wesley) ’s nachts moesten gaan lopen, startte ik niet in het wedstrijd vak, maar juist in het laatste Full Mucker startvak van de dag. Zo konden ze ’s ochtends iets langer blijven liggen.

Dus zo stond ik richting het middaguur in de warm-up area. Het was al even geleden dat ik in een open wave warm-up area stond en ik moest dan ook even wennen aan het soort warming up dat ze gaven. Vervolgens mochten we naar de startboog en zodra we van start gingen lag ik voorin. En dan bedoel ik echt voorin. Ik liep relatief rustig maar lag eerste vrouw en vijfde van mijn startwave. Bij het eerste obstakel (schuine muur met autobanden) wilde de mannen mij zelfs een zetje geven, maar ik gaf aan dat dat echt niet nodig was. Dus zo liep ik rustig door naar het stuk waar het parcours kruiste met de tweede loop van de 10K. Oneffen trenches waar een stukje teveel naar links of rechts kon betekenen dat je zo kopje onder ging. Leuk gedaan en ik kwam er gelukkig relatief ‘ongeschonden’ doorheen. Door naar Loch Ness waar er zoveel mensen waren dat we zelfs even moesten wachten voor we erin konden duiken. Door naar de barbed wire crawl waarna ik de jongens voor de eerste keer tegen kwam.

• 

• 

Toen kwam Everest

Vervolgens moesten we door het ijskoude moeras lopen en dat was best een stukje! Gelukkig daarna opwarmen door met een boomstam rond een meertje te lopen, up-and-down de heuvel en toen kwam Everest. Nu moet ik zeggen, het hele Everst oplopen was prima te doen. In mijn eerste poging was ik al boven. Het probleem zat hem meer in het feit dat ik niks had om vast te pakken! De balk om vast te pakken zat echt een stuk verder naar achteren. Gelukkig waren er genoeg mensen bovenaan om te helpen en werd mijn uitgestoken hand snel vastgepakt. Dit was duidelijk zo’n ‘team-effort’ obstakel waar TM om bekend staat. Vervolgens kwam de eerste Hero Wall (weer zo’n team-effort obstakel) en na de heerlijke modderige trenches moest in mijn tweede loop in!

De tweede loop begon goed met de Electroshock Therapy, maar in de open wave mocht je deze gewoon overslaan. Tot het laatste moment getwijfeld maar besloot er lekker omheen te lopen. En toen waren we weer bij de eerste trenches. Hierna moesten we een extra loop doen, waarbij we wat hoogtemeters moesten maken door een stuk door het bos te gaan. Vooral de downhill was erg glad en een hoop mensen zijn gaan zitten en hebben zich zo naar beneden laten glijden. Langs deze route zag ik wel enkele van de Toughest Mudder obstakels klaar staan en die hadden een hoop water!

Over water gesproken, ook voor mij volgde er nu een hoop water obstakels. We begonnen met onder een relatief laag hek te drijven/zwemmen (de cage crawl), naar de boa constrictor (een tunnel die half onder water staat) naar de funky monkey (omhoog lopende monkeybars die overgaan in wielen boven een bak water). Nu was deze alleen nat en dus spekglad. Ik redde de eerste paar monkeybars al niet en mocht een stukje zwemmen. Vervolgens kwamen we weer bji Loch Ness uit, maar dit keer met een stuk minder mensen. Hierdoor werd het iets moeilijker om over de blokken te gaan, maar gelukkig nog wel te doen. Weer een stukje tijgeren om vervolgens bij Artica Enema aan te komen. Een obstakel dat ik normaal gesproken echt wel ontwijk, maar nu gewoon ging proberen. Eerst door een kleine tunnel naar beneden glijden in ijs koud water, om vervolgens kopje onder te gaan in datzelfde oude water bij de dunkwall.

• 

• 

• 

Men dat was KOUD. Ik moest mijzelf echt aansporen te gaan rennen daarna, want alles was gevoelloos en bevroren, maar bewegen doet opwarmen. Dat we daarna stil kwamen te staan in het moerras was niet super handig. Zeker niet toen ik achter iemand terecht kwam die wel wat hulp kon gebruiken. Dus een helpende arm toegestoken en aan het einde van de rit een bedankje van een van zijn maten gekregen. Het bleek dat ze met een hele groep waren en meerdere mensen konden wel wat hulp gebruiken uit de groep.

Richting de finish

Hierna liep ik langs Everest (die zat helaas alleen in de eerste loop) en kwam uit bij Kong/Kong Infinity. Gezien het mijn eerste TM was moest ik Kong doen. Iets wat onmogelijk was, want de eerste ringen waren allemaal zeiknat dus ik gleed er binnen no-time uit. Jammer dan. Door naar het laatste stukje van de race. Voor de tweede loop moest ik de muren met een platform aan de bovenkant doen, iets wat niet te doen was zonder hulp, om vervolgens door te rennen naar de Pyramid Scheme die overvol stond. Nu wist ik mij op de een of andere manier zo te manouvreren dat ik snel vooraan stond en zo het touw dat iemand naar beneden gooide kon vastpakken en er als een slipwall overheen kon klimmen.

En toen was ik in een keer gefinisht! Zonder finish foto, want er besloot er een voor mij zijn vriendin ten huwelijk te vragen dus alle camera’s waren op hen gericht. Gelukkig had ik Hanno nog die wat foto’s schoot, voor ik mij snel ging omkleden en afspoelen. Nu was mijn startnummer van mijn polsbandje weggevaagd, dus kon ik mijn tas bijna niet ophalen. Het was dat ik mijn ID in mijn tas had zitten. Nog gauw een rondje over het terrein gelopen voor we ons richting de stad begaven zodat de heren goed konden eten en we bij de supermarkt nog wat spullen konden inslaan voor Toughest die nacht.

Al met al was het een leuke run. De zon scheen dus het was heerlijk weer en ik heb genoten van het parcours. Ik weet alleen niet of ik mij zo een twee drie weer zou inschrijven voor een TM. Mijn hart ligt toch wat meer bij runs zoals Spartan.