OCR European Championship 

Ondanks mijn gefaalde pogingen tot kwalificeren voor mijn age group bij het EK, zou ik toch meedoen. Voor de team relay was er namelijk geen kwalificatie nodig, alleen een hoop motivatie en twee vrienden die mee wilden doen. Die eerste was gemakkelijk, die tweede ook tot ze zeiden dat je op zondag 8 uur zou starten. Bye bye team. Dan maar short track als journey. Een paar voor het EK kregen ik te horen dat Brigitte ook de short track zou lopen. Samen lopen it is!

De vrijdag was de start voor de journey wave pas om 15:15. Alle tijd dus om rustig op te starten en de trein naar Utrecht te pakken waar ik bij Bri en Sjors in de auto zou stappen richting Flevonice, Flevoland. Toen we aankwamen moesten de Elite lopers nog starten, oftewel rustig het startnummer ophalen en het terrein verkennen. Hier eindigde we al gauw bij de low rig om te speculeren hoe we deze moesten nemen. Gelukkig kwam Jon Albon 12 minuten na de start het al voordoen. Hij vloog er doorheen, andere hadden wat meer moeite en moesten voor de retry lane gaan. Het beloofde een hoop. Zeker als je van een afstandje iedereen bij Stairway to Heaven naar beneden ziet vallen bij het overpakken én het nog gaat regenen ook. Gelukkig een paar net zulke gekke mannen als wijzelf tegen gekomen en we hadden ons groepje!

De start van heuvel op en af plus door een sloot keer 7 zorgde ervoor dat we al gauw achterop de andere lopers lagen. Bri mocht nog steeds niet veel hardlopen en op dit stukje voelde ik mijn enkel nog een beetje. We lieten ons er niet door kisten en met een gigantische glimlach gingen we van start. De eerste paar obstakels had ik nergens moeite mee. De Irish table lukte gewoon zonder iets van een zijkant te gebruiken dus ik mocht door met mijn bandje. Waar ik die dan wel verloor? Een stukje verder op door een mentale blokkade. Bij de monkeybars moest je drie verschillende monkeybars achter elkaar doen: 1) Schuine monkeybars waar links hoger vast zat dan rechts 2) hoger geplaatste monkeybars die bewogen 3) een ladder die naar beneden klapt als je over de helft bent. De laatste al meerdere keren bij de Bunkr gedaan, dus ik ging ervoor. Schuin zo ver mogelijk links gepakt, bij het einde en doorpakken naar de hoge. Dat was het plan, dat was hoe het moest. Tot twee keer toe blokkeerde ik daar. Ik kreeg mezelf niet zover door te pakken. Een of andere stomme nieuwe blokkade. Bandje afgegeven en door.

De volgende moeilijke was de samurai. Ik kende deze van filmpjes, maar had het nog nooit gedaan. Ik was dan ook wel trots op mijzelf dat ik daadwerkelijk vooruit ging in het obstakel. Helaas niet ver genoeg, maar dat komt nog wel. De ovals volgde. Bij OCR Series deze niet kunnen doen, dus ook voor mij weer een nieuw obstakel. Ik ging netjes van ovaal 1 naar ovaal 2, maar vraag mij niet hoe, ik schoot/schoof bij ovaal 2 door waardoor ik niet in evenwicht kon blijven en tussen ovaal 2 en 3 landde. Zo jammer, maar ik kon er zeker om lachen. Door naar het hamsterwiel. Die ging lekker. Tot bijna bij het einde mijn armen vol schoten. Net de afstap plank gemist. De low rig ging hierna niet meer lukken. Die onderarmen moesten eerst ontspannen. Iets wat prima kon bij het wobble board. Ik ging zelf maar wiebelen, want zo wobble waren ze niet.

Wat mijn probleem bij het volgende obstakel was, was het feit dat ik nog geen pull up kan. Stairway to Heaven is niet te doen als je jezelf niet kan optrekken naar de volgende trede. Gelukkig kwam daarna iets leuks! De volgende rig. Dit keer ringen, enteren, ringen. Een hoop mensen vielen om mij heen uit de ringen. Zelf had ik hier geen last van. Voor ik het wist mocht ik al enteren. Iets wat prima ging, tot net iets over de helft. Bri was voor mij gegaan en had de bar als apenhang gepakt. Dat mocht daar. Helaas voor mij was ze een beetje vast komen te zitten, dus was de bar daar opeens spekglad. Boem pats, op de grond. So close. Niet lang daarna kwam de finish in zicht.  Na een mooie gefaalde poging bij de muur kwam ik in de retry lane bij de ringen. Een poging nodig en toen de klompen. Hier had ik al meerdere verhalen over gehoord, maar dit was de eerste keer dat ik ze zag. Een poging, meer wilde ik ze niet geven. Meer was ook niet nodig. Helaas was de eerste klomp best scherp en haalde ik mij open. De euforie van de finish zorgde er alleen voor dat ik dit pas later voelde.

Ik vind het nog steeds erg jammer dat ik mijn bandje heb ingeleverd. Misschien had ik meer pogingen moeten wagen? Waar ik wel blij mee ben is dat ik alles een poging heb gegeven. Bij het ene obstakel ging het wat beter dan bij het andere, maar ik heb het geprobeerd. En lol gehad. Heel veel lol gehad. Wie weet wat volgend jaar mij brengt. Dan begin ik wel wat eerder met kwalificeren!