OCR Series Race 5: Frankfurt

Ik denk dat ik nog nooit zo zenuwachtig ben geweest als voor deze race, en ik weet niet eens waarom. ‘s Ochtends om 4 uur in de auto gestapt, zodat we op tijd in Frankfurt zouden zijn voor de start om 10:00. Nu is Hanno iemand die van doorrijden houdt, was er niet veel verkeer en mag je in Duitsland iets harder rijden dan in Nederland. Oftewel, om 8:00 zat ik al op het startterrein. De tent voor het afhalen van je startnummer was nog niet eens open.

Startnummer opgehaald, klaar maken en toen gebeurde het. Ik werd zo ontzettend misselijk. Waarom? Ik denk omdat ik met geel hesje liep. Het Elite hesje. Dat gaf stiekem toch wel een soort druk op mijn schouders. Met veel gemopper het startvak in, wat erg leeg was vergeleken met de vorige keren. Maar ja, het EK was dan ook de dag erna. En toen stond naar Coach Pain die ons aansprak. Ja, dat gaf wel even een kippenvel momentje. Die man, die kan spreken. Wauw. In het echt, zo recht voor je, dat heeft een impact. Vervolgens stuurde hij de Elite over de muur, en shit! Daar zat ik ook bij! Dit keer waren er alleen zo weinig mensen, dat ik niet over de muur werd gelanceerd door andere. Ik moest het echt zelf doen. Sta je dan, met je gele hesje,  niet wetende of je de Walhalla Wall wel in je eentje kan nemen. Misschien dat die druk mij dat extra setje gaf, maar voet op het balkje, bovenkant vast pakken. Omhoog wurmen, enkel over de muur en walla! Ik was er overheen! Alleen! Ja, dat was een trots momentje. Wetende dat ik van moeite met eroverheen komen mét hulp naar eroverheen zonder hulp was gegaan. Gauw naar de elite startlijn en een laatste peptalk van Coach Pain. Op dit moment merkte ik dat ik aan het trillen was. Ik was nog steeds misselijk en inmiddels aan het trillen. Ik probeerde er niet aan te denken en ervoor te gaan. 

Allemaal goed. Tot ik bij de dragon ropes aankwam. Inmiddels weet ik dat ik dit kan, dus daar geen stress meer over. Behalve dat ik dit keer ook duizelig werd toen ik landde en het allemaal een klein beetje voor mijn ogen ging draaien. Oké, misschien was er toch meer aan de hand dan zenuwen? Rustig vervolgde ik mijn weg, met hier en daar toch echt even lopen als het allemaal te duizelig werd. Laat ik het zo zeggen, ik liep niet zo lekker.

In de 7KM lus kwam ik gelukkig maar 1 penalty tegen die ik moest pakken. Mijn allerliefste Throw the Hammer. Dit keer kwam ik wel weer dichtbij, dat scheelt! In plaats van burpees (bij series 3 waren het er 30, bij series 4 was het 20x) moest ik een minuut lang een kettlebell voor mij houden met gestrekte armen. Top, behalve dat ik door die schouderblessure dat niet kan! Half omslachtige poging gewaagd en toen weer gauw door. De muddy trenches. Daar ging het weer mis. Ik gleed weg en mijn knie overstrekte zich. De tranen sprongen direct in mijn ogen en een andere deelnemer vroeg meteen of het goed ging. Ik knikte en ging gauw verder. Tranen verbijten en door. Bij de langhus nog wat deelnemers gemeld dat de marshall die riep dat je het alleen moest doen echt gelijk had. Ze hadden niet door dat ze in een wedstrijd vak liepen en wilde elkaar helpen. Ze hoefde hem dan ook niet zo af te snauwen. Toen door naar het laatste stukje van de 7KM lus wat weer op het start/finish terrein was. Een klein stukje door het water wadden/zwemmen en toen stond Hanno daar. Ik zei dat ik wilde opgeven. Mijn knie begon ik toch echt wel te voelen na die overstrekking, maar ik kon nog wel lopen. Voor mijn gevoel lag de sweeper achter mij, maar hij zei dat het echt meeviel en ik nog een goede voorsprong had. En toen stond die daar. De Flying Ragnar. De eerste keer dit seizoen en ik vond het nog steeds niks, maar ja, ik liep Series en dan moet je alles doen. na 36 seconden twijfelen besloot ik de sprong te wagen, letterlijk. Ik had de bars, maar liet te snel los en landde zonder de bel aan te raken in het water. 20 burpees erbij. Maar, ik had het gedaan en het staat op film! Inclusief de innerlijke strijd van 36 seconden, haha.
Na de Flying Ragnar kwam ik in de 13KM lus, waar we meteen begonnen met de Fjord Drop. Gezien ik hem nu al eens eerder had gedaan ging ik iets makkelijker naar boven, iets sneller zitten, en dit keer iets sneller naar beneden. Maar dat kwam vooral door de duw die ik kreeg toen ik net goed zat. Gelukkig de ogen al dicht, maar deze keer was een stuk minder fijn dan die keer daarvoor. Misschien omdat het zo snel ging, misschien omdat mijn Elite hesje mij keelde. Maar, Fjord Drop weer gedaan en gauw door. Ik kwam bij de Platinum Rig uit. Ik zag meteen dat deze anders was opgebouwd en moest een nieuwe plan van aanpak verzinnen hoe ik hier het beste doorheen ging. De eerste twee stukken gingen prima, tot ik van de monkeybars via wat ringen naar de bel moest. Ene hand aan de monkeybars, andere om de ring, afzetten en de volgende ring pakken. Dat was het plan. Maar toen stond ik opeens op de grond. Wat ging er mis? Geen idee. Niet te lang over nadenken, want daar was mijn grote vriend de blauwe jerrycan weer. Ik heb een haat-haat relatie met deze dingen gekregen. Hier een hoop tijd verloren, maar toen weer gauw door. Sweeper nog steeds niet in zicht.
Bij de muddy jungle ging het weer mis. Met een zandzak een stukje lopen. Helaas zette ik mijn voet op een stuk gras neer dat schuin afliep en heel glad was, waardoor mijn voet onder mij weggleed. Ik voelde mijn knie direct tegen stribbelen en toen wist ik het. Ik ging er bij de 13/19KM splitsing uit. Het was het niet waard om mijn knie goed te blesseren en de rest van het seizoen eruit te liggen. Het parcours in Frankfurt was gewoon te oneffen voor mij en met het herstel van mijn knie was die dag gewoon niet voor mij bestemd. De rest van het parcours rustig gelopen, bij de Dragon Tails die volgde eruit gevallen omdat mijn knie dat niet zo leuk vond en weer 20/25(?) burpees erbij. Door naar het bos waar ik Walls 2.0 zag. Eerste ging weer vloeiend, de tweede iets langer bijgestaan (4 pogingen) voor ik erover heen was en de laatste was ook weer simpel. Van de marshal begreep ik dat hier aardig wat vrouwen het op hadden gegeven. Die rechte muur daar is voor een hoop te moeilijk. Toen zag ik het 13/19KM bord en heb mijn hesje uitgedaan en ben naar de Walhalla steps gelopen.
Zonder hesje over de finish, want ik wilde niet onterecht als eerste vrouw worden gezien. Afgemeld bij de marshalls daar, nog wel op de foto met hesje, en bijna alsnog opgeschreven als eerste vrouwelijke finisher. Gauw gezegd dat dat echt niet de bedoeling was en mij om gaan kleden. Ik vond Hanno bij de Varjagen Saga en die meldde mij dat ik daar de penalty echt niet had willen nemen. Die voor Dragon’s back/Spinners was nog te doen, 1min battle ropes. Het pegboard, daar waren de vrouwen tot nu toe ruim 15min bezig geweest om mijn geliefde jerrycan over een mini parcours met trenches en tijgeren te krijgen. Ja, ik was blij dat ik eruit was gestapt. 

Ik sta nog steeds achter mijn beslissing. Mijn knie was niet zo dik geworden, dus ik  ben op tijd gestopt. Zo’n oneffen terrein was gewoon nog net een paar weken/maanden te vroeg. Eerst de knie versterken voor ik weer een wedstrijd in Frankfurt doe. Mijn resultaat in Spaarnwoude was nog steeds genoeg om Elite te mogen starten bij de Finals. Ik heb flink zitten twijfelen of ik dat wel moet doen met mijn knie, maar ja. Wie weet of ik nog zo’n kans krijg. Dus ik heb mij ingeschreven, we gaan ervoor! Gelukkig zei de fysio gisteren dat mijn knie al een stuk beter is. Dit houdt in dat ik de afgelopen weken de juiste beslissingen heb genomen omtrent mijn knie. Soms is herstel en de toekomst belangrijker dan een wedstrijd op dat moment!