Pain & Suffering

I was in pain and I was suffering, the guys from The Suffering Race race really have kept their promise. Gelukkig heb ik ook veel kunnen lachen op de at least 10M route, gezien ik met Ewoud liep en hij wat meer energie over had. Maar god, wat was dit zwaar met al die heuvels!

Ik startte op zaterdag een kwartier voor de jongens. Zoals gewoonlijk niks naar binnen kunnen krijgen, maar ik deed mijn best. Er kwamen minstens 16KM’s vol met heuvels aan. Alle energie kon ik gebruiken. De start was klein, maar door de muren die er meteen aankwamen werd het veld gelijk verspreid. Slootje door, waterbak door en bij de volgende schuine muur. De eerste muren hadden nog een opstap balkje, maar deze niet! De dwarsbalk die ik bij Strong Viking altijd kan gebruiken bij de incline wall zat hier niet, dus het kwam echt neer op techniek. Maar voor ik daaraan kon beginnen stond er een reaper. Reapers zijn vrijwilligers die je een extra opdracht kunnen geven die je moet opvolgen! In dit geval werd het sit-ups doen als je moest wachten voor je de muur over kon. Nope, not going to happen! Gauw naar de muur gelopen, een plekje gekozen, een voet ontwijken en hangen! Top, eroverheen. Aan de andere kant weer een stukje tijgeren onder een net door waarna je 10 push-ups moest doen van de reaper aan de andere kant. Het volgende obstakel had ook een reaper, maar deze gaf mij gelukkig een setje om de andere muur over te komen. Een soort van Strong Wall idee, alleen ik raakte mijn grip met mijn voeten kwijt. Het setje hielp en hup, ik ging eroverheen. Daar was een heel mooi dakje met stijgerbuis monkeybars. Om mij heen bleven de mensen eruit vallen, dus ik was er bang voor. Falen betekende 30 burpees. Toen ik hing snapte ik alleen niet waarom iedereen eruit viel! Het was super goed te doen. Gauw door, een high-five met de marshall daar en toen kwamen de heuvels.​

De maandag na de OCR Series World Finals voelde ik mijn enkel een beetje, maar de rest van de week niet meer. Totaal vergeten dat deze was gevoeliger was geworden tot ik de zoveelste heuvel beklom. Ja, die enkel begon ik al te voelen. Stug doorgezet en bij het 4K punt kwam ik nog een mooie glijbaan tegen. Althans, een stukje de heuvel af glijden op een opblaasglijbaan. LEUK! Hier haalde de jongens mij in, 15 minuten later gestart en bij de 4K mij inhalen. Ik had het beter gedaan dan verwacht! Vanaf dit punt kwam Ewoud naast mij lopen en gingen we samen verder. Toppunt van gezelligheid! Maakte ik bij mij Rat Race nog zorgen om hem, dit keer sleepte hij mij door de race. En dat heeft hij zeker gedaan. Met uitspraken zoals ‘Yes, it’s going good. Two fingers in the nose’ op de vraag hoe het gaat van een marshall en tegen de reaper zeggen dat hij de tekst van ‘Twinkle twinkle little star’ kent om vervolgens niet verder te komen dan anderhalve zin. Ik heb zo gelachen om die gozer. Een balk tegenkomen en hem vervolgens als toverstok gebruiken met spreuken uit Harry Potter en bij de squat jumps van elke jump zo’n Russiche dans maken waarbij je met je handen je tenen aanraakt. Een hoop Engelse lopers hebben ook om hem kunnen lachen, en verklaarde dat hij nog veel te veel energie had voor het parcours wat we al hadden afgelegd. De buikspieren zijn ook goed getraind onderweg.

In het parcours zaten twee sandbag carries. De eerste was een stukje om een veld lopen waar je 5 cijfers moest onthouden (1-29-13-82-71). Althans, Ewoud en ik moesten dat wel. De andere jongens had de Reaper dat nog niet bij bedacht dus die hoefde alleen de zandzak mee te slepen. Wist je bij de start/finish van de carry de cijfers niet meer? 20 burpees! Gelukkig ben ik goed met cijfers. De tweede carry, die brak mij. Het begon met commando crawl door distels. De tranen sprongen in mijn ogen toen ik vol met mijn net geheelde rip erin kwam. Vervolgens de zandzak op je rug en de heuvel zo’n 11x op en af met af en toe een schuin muurtje waar je overheen moest. Hier voelde ik mijn enkel heel goed, maar Ewoud sprak mij bemoedigend aan en de Engelse mannen om mij heen ook. Ik sprak mijzelf toen even streng toe. Ik ging die zandzak niet neergooien, ik ging door. Ik had Elite bij Series gelopen en Vikings never give up. Dus mijn gedachten gingen naar 3 keer op, 2 keer neer. 2 keer op, 2 keer neer, en toen vloog ik eropeens door. Ik ben zelfs een stuk gaan rennen met de zandzak! Dat deed ik nooit. Die laatste heuvel op heb ik haast gesprint. Allemaal Engelse ingehaald, zandzak over de laatste muur, laatste meters omhoog en toen op de grond geploft om op Ewoud te wachten. Een paar highfives met de Engelse gedeeld, die mijn sprint motiverend vonden en toen door.

De weaver hier was rot. Pain and Suffering, yes indeed! De balken waren vierkant, en ik begon heel goed. Tot ik op een gegeven moment onder de balk hing en met mijn hand de volgende balk niet meer te pakken kreeg. Ewoud lachen, ik lag weer op de grond. Door naar de heerlijke Engelse burpees terwijl Ewoud de weaver wel overwon. Stukje lopen. Toen een autoband aan een band heuvel op en af slepen en wat muurtjes over. De eerste had ik hulp van Ewoud bij nodig, maar daarna besloot ik dat ik het zelf ging proberen. Enige moeite, maar ik was eroverheen! Vervolgens drie vierkante balken waar je overheen moest waarbij de derde hoger dan mijn hoofd was. De marshall riep ‘you can use the sides’ en dat dus ook gedaan. Ja hoor! Ik was er overheen. Wat een pijnlijke balk! Pain and Suffering, again! Dit voelde best goed, gezien ik een hoop mannen had zien struggelen hier.

Een ander heel mooi moment kwam bij een van de cargo netten waar we overheen moesten klimmen. De Reaper riep dat we eerst 10 burpees moesten doen en bij elke burpee een stad uit Europa noemen. Ewoud en ik begonnen direct met Nederlandse steden. Althans, ik deed steden en schoot in de lach toen Ewoud opeens Friesland riep. De Reaper had geen idee, dus die dacht dat het goed was. Echt, lopen met Ewoud (die niet onderkoeld is) is zo leuk! Daarna helaas veel moeten lopen en overslaan. Ik durfde niet meer te landen op die enkel, want die deed pijn. Dus Ewoud nam af en toe een burpee penalty van mij over.

Helaas door die enkel de laatste paar obstakels moeten skippen. Mijn knie was, door het anders lopen, ook op gaan spelen. Dit zorgde voor leuke taferelen toen we over een bandenmuur moesten klimmen en ik mijn knie niet ver genoeg gebogen kreeg om in de autoband te staan. Beetje stoeien bovenop het obstakel en gered. Hetgene wat ik zo jammer vind is dat ik de skull-walls en de rig over heb moeten slaan. Maar ja, ik was al aan het janken. Net daarvoor moesten we namelijk onder een net door en muurtjes over met een autoband, toen op een luchtkussen springen (wegens mijn enkel ook over moeten slaan) en toen weer een net onderdoor. Ewoud wilde ridderlijk doen en gooide het net voor mij omhoog, maar daardoor ook zijn elleboog tegen mijn hoofd. Gezien ik er al doorheen zat en pijn had begon ik te janken. Oeps. Het was niet eens zo pijnlijk. Ewoud aangemoedigd, die er overheen vloog en toen samen over de finish. Althans, ik en Ewoud zijn schoen. Hij werd tegengehouden door de rugbyspelers en zijn schoen ging half uit. Deze gooide hij dus gauw over de finish mat, en het bleek nog degene met zijn chip te zijn. Tot aan de finish liet hij mij dus lachen. Ik heb genoten!

Op zondag de jongens aangemoedigd toen zij de Legends titel gingen behalen en op dat moment besloten dat ik dat volgend jaar ook ging doen. Een jaar lang om te trainen zodat ik de heuvels kan hebben! Met mijn langzame tijd was ik nog 28/120 vrouwen en 4/22 in mijn agegroup. Dit is een tijd die ik sowieso kan gaan verbeteren! Volgend jaar revanche, terwijl de heren dan de Double Relentless challenge aangaan. Ik heb er nu al zin in.