Road to Andorra: Edinburgh

Terwijl ik in het vliegtuig naar Barcelona zit (om dan door te rijden naar Andorra) schrijf ik dit. De afgelopen weken/maanden meerdere keren geprobeerd mijn weg op te schrijven, maar het leek niet te lukken. Tot nu. Morgen is dan hét event: Spartan Race European Championship in Andorra. Maar wat bracht mij daar?

Kwalificatie

Ik heb mij op twee momenten weten te kwalificeren: Duisburg en Edinburgh. Van Duisburg hebben jullie alles al kunnen lezen, over Edinburgh zal ik nu wat vertellen.

Edinburgh Beast

Op zaterdag ging ik eerst van start met de Beast. Deze liep ik in de Elite wave, maar dat was voornamelijk omdat Hanno en Jessica al een uur eerder waren gestart met de Ultra Beast en ik niet te lang wilde wachten. Een goede beslissing, gezien Schotland net zoals Nederland is qua weer: nat, koud, niet relaxt. Daar gingen we dan van start met wat uiteindelijk 26K bleek te zijn. Ik kwam totaal niet in de race mode, de betekenis van genieten was ik kwijt. Tot ik ergens bovenop een berg om mij heen keek en besloot, wauw, dit uitzicht is geweldig. Een van de weinige momenten dat ik nog kon genieten van het uitzicht, want de wolken begonnen daarna flink te zakken. Tijdens het lopen raakte ik al gauw aan de praat met een Engelsman en heb nog aardig wat kilometers met hem af gelegd. Later raakte we elkaar kwijt toen ik door wilde lopen omdat ik last van de kou begon te krijgen.

Ik genoot uit eindelijk echt van deze race. Ja, er waren momenten dat ik wilde janken (zie een schuine monkeybars voor je, van stijgerbuizen, waar je aan de bovenkant eroverheen moet klimmen, bovenop een berg, in de wolken/regen met aardig krachtige windvlagen met een hoop je stro om je op te vangen als je valt), maar ik heb ook genoten door het uitzicht en het gezelschap.

Dit was mij tweede beast, de eerste na het werken aan mijn knie, en een hoop heuvels. De verste afstand die ik heb afgelegd, maar toch was ik hier sneller dan mijn beast in Windsor het jaar ervoor.

De laatste paar obstakel gingen eigenlijk best goed (slee pull, muren, hercules hoist) en ik heb zelfs mensen een techniek laten zien om de muren over te komen. Belangrijkste was om optimistisch te blijven, en vooral niet te denken dat je er al bent als je in de buurt van het start/finish terrein komt: Je moet er altijd nog een rondje omheen doen. Uiteindelijk ben ik als 11ste vrouw over de finish gekomen van de elite. Net geen coin en tweede kwalificatie 😢

Met het omgeslagen weer was ik zo blij dat ik een dryrobe had ❤️ Jessica was na de beast afstand gestopt met de ultra beast (dubbele ronde), dus samen in de regen gewacht op Hanno. Althans, samen met alle andere supporters onder de enige partytent die er stond en waar wel 6 stoelen waren.

• Tijd: 5:57:49
• Afstand: 25 KM
• Positie: 11/13

Sprint

De volgende dag was de sprint. Jessica had voor we vertrokken al besloten deze niet te lopen, maar Hanno en ik hadden een ticket. Beide waren we, zeker met het weer, heel erg aan het twijfelen of we hem zouden lopen. ‘s ochtends vroeg besloten dat dat toch ging gebeuren. Kleding van Jessica geleend gezien ik niet genoeg warme kleding mee had en naar het terrein. Ik had ook voor deze race een Elite ticket, al zat ik heel erg te twijfelen wat ik ging doen. Ik riep voor de gein dat ik ook competitie kon lopen met Sandy, maar ik besloot dat ik dat zonde vond van de kans. Dus Elite gestart. Hanno en Jess miste mijn start omdat ze dachten dat ik competitie wave zou starten, maar Sandy en Ronny stonden er om mij aan te moedigen.

Startvak in en ik zag welgeteld 6 vrouwen…. Oké, kwalificatie zat er dus in als ik zou finishen. Wellicht zelfs podium? Die hoop vervloog al gauw: 4 vrouwen hadden nog frisse benen want die hadden de dag ervoor nog niet gelopen. Op dat moment vervloekte ik mijzelf. Podium plek kans weg omdat ik beide races moest lopen. Dat gingen we in 2018 anders aanpakken! Mijn focus op 5e vrouw gezet, met hopelijk zo min mogelijk tijd tussen de top 4 en mijzelf in. De start ging lekker, maar bij het heuvel opgaan voelde ik het al gauw in mijn kuiten. Dit zou leuk worden.

Toen we eigenlijk al heel gauw op het parcours de lus van Beast afsneden deed ik een klein sprongetje. Korte afstand en een stuk minder carries! Het weer was ook iets beter dan zaterdag, dus ik had er zin in. Hier kon ik wel iets mee. Waar ik zaterdag bij de Z-wall eraf viel (en vervolgens allemaal mensen zag cheaten toen ik de burpees deed) haalde ik hem dit keer met gemak. Helaas beide dagen bij de spear throw burpees moeten doen, maar dat touw was gewoon te kort. Beste moment van deze race? Het lukte mij om bij het touwklimmen de bel te luiden. Ik hou niet van hoogtes en heb nooit genoeg vertrouwen in mijn slag om de hoogte in te gaan. Dit keer stonden Ronny en Jessica mij aan te moedigen en Jess stond het te filmen. Niet de snelste manier, maar het was wel gelukt! No burpees for me 😎

Uiteindelijk ben ik na 1:36:46 als vijfde over de finish gekomen! Eerste doel gehaald! Mijn tweede doel? #1-1:05:39; #2-1:07:43; #3-1:12:34; #4-1:18:46; #6-1:52:33. Wie weet had ik ze bij kunnen houden, we’ll never know.

• Tijd: 1:36:46
• Afstand: 7 KM
• Positie: 5/6

En toen

Dus toen had ik een dubbele kwalificatie in de pocket. Iedereen die Andorra in 2016 had gelopen was er heel lovend over. Tijd om de tickets aan te schaffen.

Gelukkig had ik wel een hele week rust voor ik aan het Trifecta weekend in Polen zou beginnen. Maar daar vertel ik zo in een andere blog post wel over.