Spartan Race Duisburg 

De bedoeling was dat ik pas in Edinburgh mijn eerste Spartan Race van 2017 zou lopen. Jess had alleen bedacht dat ze Duisburg wel wilden doen en Spartan verslaafde Hanno wilde daardoor ook. Anders zou hij een Spartan vrij weekend in Juli hebben, en dat kon natuurlijk niet. Oftewel, twee weken van te voren ging ik opzoek naar mensen die hun tickets verkochten. Zoals altijd wilde Hanno (en Jessica) elite starten, dus ik deed gek en schreef mij er ook voor in. In tegenstelling tot vorig jaar bleven we dit keer niet in de buurt slapen en gezien de elite wave om 9:00 van start ging betekende dat om 5:45 vertrekken. Ik hou niet van vroege ochtenden. Daar ben ik niet zo’n held in. Maar goed, op weg. Alles lag op schema om daar om 7:30 aan te komen. 2,2 km voor het terrein: file. Dit betekende dat we om 8:30 op het parkeerterrein aankwamen, snel omkleden, naar de registratie rennen waar Andrea gelukkig stond en ons om de gigantische rij heen leidde naar de kleine elite registratie rij (wel over een hekje gesprongen hiervoor), daarna beleefd voordringen bij de bagageafgifte en toen de start zoeken. Dat was nog een aardig stukje, dus een sprintje getrokken en om 8:57 het startvak in. Ik zeg je dit, niet de beste voorbereiding!

Spartan Super – 14K

Het haasten was goed te merken. Ik ging niet lekker van start, zat nog niet in race mood en kwam niet lekker op gang. Gelukkig merkte ik al direct progressie ten opzichte van vorig jaar. Waar ik mij vorig jaar (en afgelopen oktober) nog via arm eroverheen-enkel over de muur haken-omhoog sjorren over de muurtjes heen moest werken kon ik nu gewoon de bovenkant pakken en mijzelf optreken/eroverheen duwen. Behalve bij de hoge muur, daar ging die enkel er wel nog eerst even over. Bij de slackline had ik mijn eerste burpees te pakken. Een mooi beeld als je komt aangerend en mensen burpees ziet doen voor je ziet wat voor obstakel het is. Ik deed een poging. Voet erop, evenwicht zoeken en toen lopen. Dat was 1 pas en toen voegde ik mij bij de menigte voor burpees. Ze mochten in setjes van 5 van de vrijwilligers. Daar dankbaar gebruik van gemaakt. Rustig doorgelopen waarna iemand aan mij vroeg wat er allemaal bezig was. Sorry meneer, ik kon tijdens het lopen even geen Duits meer dus een half antwoord in het Engels en door naar de giga tigercrawl. Met goede moed gaan tijgeren, om het af te gaan wisselen met rollen. Een voordeel, hij was lang genoeg voor een hoop fotos en als je alleen bent krijg je er nog meer! Daarna kwam het eerste stuk zwemmen. Ik ben niet snel met zwemmen. Dus dat duurde wel even. Ook heel mooi om daarna de rig te plaatsen. Ik had mijn handen droog gekregen, maar degene voor mij niet. Stom dat ik was vergat ik daar rekening mee te houden dus ik viel alsnog uit de monkeybars. Another 30 burpees for me. Daarna even een gewicht omhoog hijsen (dat best makkelijk ging) voor we naar het volgende stuk zwemmen liepen. Nu zei ik al dat ik langzaam ben, maar ik kon gelukkig zwemmen. Hier bleken een hoop mensen niet te kunnen zwemmen. Daar blijf ik mij soms over verbazen, maar ja, wij moesten vroeger verplicht met school zwemmen. Door naar nog meer zwemmen tot daar het touwklimmen was. Ik kan goed in een touw klimmen, maar bij Spartan zijn ze altijd zo hoog. Hier niet. Ik weet zeker dat deze lager dan normaal was. Diepe zucht, ontspannen en het touw vast pakken. Na mijn eerste slag hoorde ik de vrijwilliger zeggen dat de gozer naast mij naar mijn tehniek moest kijken want ik deed het goed. Geen druk hoor, als iedereen naar je kijkt is er geen druk om de bel te luiden #sarcasme. Maar, wel die bel geluid, geen burpees en door. De bekende zware schakelketting overleefde ik door te denken aan het feit dat die niks was vergeleken met Pain & Suffering. Een weaver achtig obstakel liet een hoop mensen burpees doen. Toch vond ik hem simpel. Je hoefde hem niet eens als een weaver te pakken. Onder de buizen hangen, handen op de ene buis, de andere buis in je knieholtes en so doorpakken. De buizen liepen wat omhoog, maar dat was best wel heel erg leuk. Aan het einde een belletje luiden en door.

Het net vond ik minder prettig. Ik vind het gewoon nog steeds niet fijn om over een hoog net te gaan. Een A-frame heb ik geen problemen mee, maar gewoon een enkel verticaal net geeft mij nog steeds angst. Maar we hebben het overleefd! Misschien de volgende keer wat sneller. Daarna mochten we weer zwemmen. In totaal een keer of zes. Een carry met de pannenkoek, super leuk ding en ik dacht alweer aan Pain & Suffering dus voor ik het wist mocht ik hem alweer inleveren. Nog een stukje tijgeren en toen was daar de atlas bal. Die was licht. Ik herinnerde mij hem een stuk zwaarder. Ik liet hem wel meteen vallen, want ondanks dat ik vrijwillig door modder loop en stukken in rivieren zwem was een naaktslak iets teveel van het goede. De buurvrouw-steen gepakt en naar de overkant gelopen. Daar achter de bal aangerend, want ze rolde weg, 5 burpees en terug. Met een glimlach verder gelopen en toen kwamen we bij de laatste meters aan. Stukje zwemmen, stukje springen over balken en denspear throw. Het was redelijk leeg dus ik keek naar welke speer ik wilde gebruiken. Het liefst niet een die licht gebogen was. Speer in de hand, zorgen dat het touw aan de goede kant van het hek lag, ontspan, gooi, victory dance! Wat en super gevoel is dat als die speer gewoon raak is en blijft zitten. Dat je hier bij een tribune vol publiek gooit die uit hun dak gaan als je raak gooit is super. Vol nieuwe energie zette ik mijn sprintje naar de finish in. Voor ik ht wist was ik over de laatste drie obstakeks geklommen en maakte ik mij op voor de finish foto. Spartan race 1: accomplished.

Spartan Sprint – 7K

Gelukkig kon ik mij nu voor de sprint wel voorbereiden en rustig aan naar het startvak. Het was wel een stuk warmer, dus ik besloot rustig aan te doen. Na de Super wist ik gelukkig welke stukken water erin zouden zitten en keek er al naar uit! Waar ik niet naar uitkeek waren de burpees bij de slackline. Vol in de zon en toen ik er aankwam was ik al een beetje duizelig. Dit keer besloot ik met mijn andere voet de slackline te beginnen. Ik weet niet of het door mijn andere aanpak kwam of de vastberadenheid geen burpees te doen in de volle zon. Met een ‘f@cking hell’ haalde ik de overkant en kon zo een stuk of 10 mannen in een keer inhalen door gauw door te rennen. Dat ze mij vervolgens bij het zwemmen en de rign hebben gehaald is een ander dingetje. De rig koste mij namelijk weer 30 burpees (en mijn zicht op de elite vrouw voor mij) nadat ik bij het stukje enteren eruit viel. Daarna vielen de obstakels mee. Het stuk met de (pannenkoek) carry ging soepeler en het rennen ging steeds lekkerder. Ik wist dat er nog een keer een mogelijkheid was tot het doen van burpees: de spear throw. Ik besloot dezelfde speer als bij de super te pakken en dat pakte goed uit! Een hoop mensen ingehaald terwijl ik met een grijns doorliep. Van de nu in totaal 5 spear throws 4 raak! Gauw door naar de finish waar ik blij was met hoe ik het had gedaan. Daar mocht ik niet meteen doorlopen, omdat ze mijn naam moesten opschrijven. 8ste vrouw van de elite. Yes!

En nu?

Mijn plaatsing bij de Sprint betekende dat ik na afloop een Spartan coin kreeg! Kwalifictie voor het EK en WK van Spartan in de Elite wave binnen. Ik had dat helemaal niet verwacht, dus nu heb ik iets om naartoe te trainen. De kans om mee te doen aan het EK kan ik natuurlijk niet laten liggen. Dat betekend aan de bak om niet als laatste te finishen. 16 September in Andorra. En zwemmen, daar heb ik teveel tijd laten liggen. Tijd om daar ook aan te werken. Voor nu heb ik sowieso Edingburgh en Polen als oefen Spartans.