Spartan Race Roemenië – SUPER mooi uitzicht

Na de Sprint had ik net geen twee uur de tijd voor ik aan de start van de Elite vrouwen Super moest verschijnen. Deze twee uur gebruikte ik om wat eten naar binnen te krijgen, maar vooral water en mineralen! Inmiddels was ik mij namelijk alleen maar beroerder gaan voelen. Het warm/koud gevoel werd allen maar erger. Toen ik in het startvak plaats nam vertelde Ewoud mij dat ik gloeiend warm aanvoelde. Ik liet hem mijn arm zien waar kippenvel op stond. Uitlopen werd het doel, maar het zou wel fijn zijn om niet als laatste vrouw over de finish te komen. Ditmaal was het startvak iets kleiner, maar de meeste dames die ik zag hadden de Sprint vanmorgen niet gelopen. Ook al had ik mij beter gevoeld, een goede plaatsing had hier niet plaats gevonden. Wellicht in de toekomst een goed plan hiervoor verzinnen.

De race

De start was exact hetzelfde, alleen dit keer ging ik iets rustiger van start zodat ik niet overspoeld zou raken door misselijkheid. Het eerste stuk tot aan de Bender was exact hetzelfde als bij de Sprint. Oké, niet helemaal exact. Dit keer hoefde ik geen burpees te doen bij de Monkeybars, maar wel bij de Multirig (en helaas ook de speerthrow). Dus na 10 van de 27 obstakels had ik er al 60 burpees op zitten. Met hoeveel zal ik deze race eindigen? 300 burpees? Ondanks dat ik zoveel water had gedronken, was ik alweer uitgedroogd. Het gehele stuk richting de Bender dacht ik ‘zo wat drinken, zo wat drinken’ maar we werden naar rechts gestuurd. Niet naar links. Verdrietig keek ik de vrijwilliger aan, maar ze kon er ook niks aandoen. Dus rechts gingen we, een gigantisch stuk omhoog. Ondertussen was Ewoud mij op exact dezelfde plek weer gepasseerd, dus die liep inmiddels weet ik veel waar voor mij.

Net toen ik dacht dat mijn bovenbenen het zwaar hadden kwam de Walker Walk. Oftewel, een elastiek om je voeten en springen maar. Eerst een stukje omlaag, toen een stukje opzij en vervolgens weer omhoog. Holy Moly. Ik begon hier toch echt een beetje te huilen. Maar misschien kwam dat ook van de pijn die ik in mijn (linker/goede) knie begon te voelen op de downhill. Het feit dat hier iemand anders begon te tellen voor zijn vriend met hoeveel sprongetjes hij nog moest maken, gaf mij ook wat energie. Ik verstond er niks van, maar ik begreep de bedoeling. Dus ik hopte gezellig mee en was heel blij toen ik het elastiek af mocht geven. Toen mochten we weer verder naar boven klimmen. En hier gebeurde het. Ik dacht dat ik het meeste wel had mee gemaakt, maar dit was toch iets nieuws! Ik hoorde opeens het gesis van een fles frisdrank die open werd gedraaid achter mij en dus draaide ik mij om. Ja, daar stond een man met een liter fles Coca Cola in zijn handen. Die had hij meegenomen in zijn camelbag voor de suikers. Ik denk dat hij de hartjes in mijn ogen zag, want hij bood mij een slokje aan en hier kon ik geen nee tegen zeggen. Die twee slokjes cola voelde zo goed! Het gaf mij genoeg energie om de berg verder op te marcheren naar het volgende obstakel: Tractor pull!

Bij dit obstakel was de eerste waterpost van het parcours. We zaten hier op bijna zeven kilometer! Hier gauw wat bekertjes water naar binnen gewerkt, terwijl ik met Ewoud stond te praten. Want hier kwam ik een hoopje Ewoud tegen (met iemand die op zijn voet aan het slapen was, wtf!). De tractor pull was blijkbaar erg zwaar voor de mannen (terwijl ik met de vrouwen versie zo naar boven rende en binnen twee minuten terug bij Ewoud was) en Ewoud had over het rondje zo’n 25 minuten gedaan zei die. Oftewel, hij was een beetje gebroken en vond Spartan Races in Roemenië helemaal niet zo leuk als Hanno en ik hadden gezegd dat het zou zijn. Ik overtuigde hem met mij samen verder te lopen en op ons gemakje gingen we verder met het bedwingen van de berg! Beetje bij beetje werd hij zichzelf weer, tot we bij de slackline aankwamen. Ik haalde met gemak de overkant, maar Ewoud moest burpees doen. Die duurde wel even, maar hij deed ze wel! Daarna mochten we weer downhillen en o mijn god wat deed dat pijn aan mijn knie. Snel, rustig, medium, welke snelheid ik ook probeerde, het resulteerde in pijn. Heel veel pijn. Gelukkig kwam daar een plat stuk, met 8ft wall.

Normaal gesproken schiet ik over de 8ft wall heen, maar op de een of andere manier lukte het hier maar niet. Het vrouwen opstapje zat ook hoger dan normaal en samen met twee andere dames hadden we heel veel moeite. Ewoud was er inmiddels al overheen (lang end dat het is) en ik had na poging 500 het voor elkaar weten te krijgen om mijn handen helemaal open te halen. De coating van de muur was namelijk niet glad maar met allemaal kleine ribbeltjes. Een hoop bloed en pogingen later zei de vrijwilliger dat ik (en de twee andere dames) 30 burpees konden doen. Hoppa. Hierbij merkte ik alleen dat ik mijn handen niet alleen had open gehaald. Mijn pink wilde niet meer buigen. Misschien toch iets erger? In ieder geval konden we, met de teller voor de Super op 90 burpees, door naar de rest van het parcour.

Na een stukje downhill te rennen kwamen we bij de waterpost uit de sprint aan. Ewoud wilde hier even rustig zitten, dus ik gaf hem een paar minuten voor we weer verder gingen. Een kleine crawl voor we bij het touw waren. Dit keer kreeg ik mijn footlock maar niet, dus pakte we weer 30 burpees. Ewoud ging ondertussen op een steen zitten en ik deed mijn burpees. Bij burpee 22 stond ik op, draaide mij naar Ewoud en zei dat ik zo klaar was met burpees, toen opeens een vrouw naar mij ging schreeuwen dat ik niet klaar was en pas 22 burpees had gedaan. Pardon? Serieus!? Dit was een toeschouwer die zich even met mijn race ging bemoeien. Ewoud kon niet anders dan lachen terwijl ik het idee had dat er vuur uit mijn neus kwam. Na mijn korte break, die ik wilde houden, maakte ik mijn burpees af en kreeg te horen dat ik van der mocht vertrekken. Ewoud maakte nog de grap of hij der moest slaan of dat ik het ging doen, maar o wat had ik haar een mep willen verkopen op dat moment. Ga je eens even met jezelf bemoeien en zelf die race lopen (Oké, ik word weer boos als ik dit schrijf dus we gaan gauw door).

Dit keer kwamen we bij de z-wall aan en met al 120 burpees erop te hebben zitten was ik niet van plan hier weer burpees te doen. Ewoud ging eerst en ik volgde hem. Zo haalde we beide de bel. Bij het waterpunt hadden we gedacht dat we het Sprint parcours zouden volgen. Die was nog ongeveer 3KM en we zaten al op de 10KM. Helaas bleek de afslag naar links nu afgesloten en renden we rechtdoor. Dit bleek ons naar een trail door het bos te brengen, wat best leuk was, tot de downhill kwam. De downhill was namelijk een beekje naar beneden volgen. Dat was best glad! Maar ook dit overleefde we en we kwamen bij de atlas carry aan. Dus vijf extra burpees voor de teller! Meteen na de atlas carry hadden ze de Triceps bar neergezet. Je dumpt je atlas stone op zijn plek, loopt 10 meter en mag een dipwalk doen. Voor degene die de dipwalk van Urban Sky kennen, die van Spartan was 2x zo lang. Gelukkig wel recht, maar nog steeds een dingetje na de atlas carry. Voor mij was dit een extra zwaar dingetje, gezien ik mijn pols op deze manier niet meer heb belast sinds mijn operatie. Dit schoot mij natuurlijk halverwege te binnen, wat voor een wankel momentje zorgde. Gelukkig had Ewoud besloten om als tweede te gaan, dus zodra ik de overkant had gehaald kon ik heel evenbijkomen. Dat koste mij een hoop energie, maar in ieder geval geen burpees!

Hierna was het een klein stukje hardlopen (wat op de rechte stukken gelukkig nog ging) en we waren weer terug op het festival terrein. Wandelend liepen richting het cargo net (terwijl we de inverted wall simpel overwonnen) waar Hanno stond om ons aan te moedigen. Omdat we allebei nog niet binnen waren gekomen had hij de conclusie al getrokken dat we waarschijnlijk samen waren gaan lopen. Dus toen waren we weer bij de Olympus aanbeland. Met Ewoud en Hanno die mij aan het aanmoedigen waren en instructies gaven heb ik voor het eerst in mijn Spartan carrière de bel geluid van de Olympus. Yes! Alleen, inmiddels was ik wel echt op en werd de twister dus weer burpees. Tijdens dit laatste setje burpees realiseerde ik mij dat ik nu 300+ (ik doe er altijd 32/33 tijdens de competitie voor het geval ze er een paar afkeuren) burpees in 8 uur tijd had gedaan. Holy moly, dat is een flinke workout opzich, laat staan met de kilometers en obstakels erbij! Zodra ik klaar was door naar de tire flip, de hoist, het laatste muurtje over en toen samen met Ewoud over de finish!

Altijd leuk om zo’n race met Ewoud te lopen, want we hebben altijd de grootste lol samen. Uiteindelijk bleek ik niet de laatste loper in de Elite te zijn geweest, dus ook dat doel behaald. Nu stond eigenlijk nog de Beast de volgende dag op het programma, maar gezien het terrein van de Sprint en de Super, plus dat ze grotendeels verschillend waren, wist ik niet zo goed of het slim was de volgende dag te gaan lopen. Ik voelde mijn knie en een medaille (of 3 – Beast, Trifecta weekend, Trifecta x5) was het niet waard om die kapot te lopen. Dus op zondag om 7:45, met tranen in mijn ogen, besloten om niet te lopen terwijl mijn start om 8:15 was. De tranen waren omdat ik echt bang was een blessure op te gaan lopen. Uiteindelijk zeiden Hanno en Ewoud dat ik de slimste keuze had gemaakt, want de Beast had nog een paar steilere klimmetjes erin zitten. Ja het is jammer, maar nu kan ik in ieder geval uitkijken naar mijn andere races en hoef ik mijn tickets niet te verkopen!

Statistieken

Afstand: 13,9km / 15,59km (volgens horloge)
Hoogtemeters: 1081D+ / 1020D+ (volgens horloge)
Obstakels: 27
Burpees: 150 / 155
Beren gezien: 0