Spartan Race Roemenië – Weg SPRINTen voor beren

Spartan Race Roemenië, wat maakte je het toch weer een interessant weekend. Alsof een Trifecta weekend normaal niet zwaar genoeg is, gooide ze hier de volgorde even om. In plaats van beginnen met de Beast (en het gehele parcours voor de rest van het weekend hierdoor te kennen), begon je met de Sprint, daarna Super en pas op zondag de Beast. Een extra mentale challenge. Laat staan alle waarschuwingen voor beren.

Na een hele tour om bij de Airbnb te komen, waren we blij dat deze nog geen 10 minuten lopen van de start lag. Als de starttijden van je reisgezelschap om 8:00, 8:15 en 8:30 zijn is het fijn niet al te vroeg uit je bed te hoeven. Dus om 7:00 richting het startgebied, waar we relatief snel onze hoofdbanden hadden en het terrein konden bekijken. Vanaf het festivalterrein kon je de OUOUO met gelijk daarachter de OUT bekijken, de inverted wall, het cargonet, de olympus, twister, tire flip, hercules hoist en de laatste 7ft wall. Als je nagaat dat er 23 obstakels in het parcours zaten en je er 10 (de across tires zat net na de start en telt als een obstakel) vanaf het festival terrein kon zien kon je concluderen dat dat mooi was opgezet. Zeker met de olympus en twister die veel kijk plezier geven.

De race

Gezien ik in de Elite liep was mijn start om 8:15. We stonden niet met veel vrouwen in het startvak. Een stuk minder dan die van de mannen. Ik had wat andere dames gezien die ik herkende van andere races, maar die bleken allemaal in hun/mijn Age Group te lopen. Oké. Doel vandaag? Niet laatste in Elite worden. Het startschot klonk en weg gingen we. Na 200meter was daar het eerste obstakel: across tires. Een paar autobanden op de grond waar je voorbij moest zien te komen zonder te vallen. Hier was ik blij dat we niet teveel vrouwen hadden, want nu had je gewoon de ruimte. Daarna was het rennen richting de OUOUOU & OUT. Hier ging het mis. Ik werd zo misselijk dat ik moest lopen. Dit waren niet mijn normale race zenuwen! Rustig aan joggen liep ik verder, inmiddels ergens achterop geraakt. Maar, er liep er nog een achter mij! Net voor ik bij Rolling Mud aankwam haalde ik nog iemand in, maar terwijl ik door de trenches ging haalde zij mij weer in. Prima, ik wil mijn nek liever niet breken over een steen die ik niet zie. Pech voor haar dat daarna de balance beam kwam. Geen probleem voor mij en ik haalde haar weer in. Hierna begon ik weer rustig te joggen tot we bij de sanbag carry kwamen. Ik dacht eerst dat ik meteen de monkeybars in moest, maar een van de vrijwilligers ging in het pad staan en wees naar de zandzakken. Aha, eerst nog een stukje uphill met een zandzak, wat leuk. Focus naar de grond en gaan met die banaan. Mijn strategie was blijven bewegen, ook al waren het kleine stapjes en de zandzak niet neerzetten. Voor ik het wist was ik al boven en moest ik rechtsaf om weer naar beneden te gaan. Het naar beneden gaan bleek nog leuker te zijn, want hoog nat gras dat al plat is getrapt door de elite mannen en vrouwen voor je? Ik eindigde gelukkig niet op mijn kont, al was het een paar keer bijna zover.

Toen mocht ik wel de monkeybars doen. Net zoals vorig jaar in Polen waren de monkeybars hier in de vorm van een dakje (^) of A zoals ze het bij Spartan noemen. We got this! In Polen lukte die ook. De vrijwilliger zei dat een bepaalde laan het beste was dus daar ging ik. Het opspringen naar de eerste bar was al een dingetje, want de stellage zat daar net achter. Net verkeerd springen en je hebt de rest van de rit een zware hoofdpijn te pakken. Ik maakte mijn swing, pakte de volgende bar en net toen ik mijn andere hand er naast wilde zetten stond ik op de grond. De bar was nat en ik gleed weg. Een diepe zucht en ik voegde mij bij de andere dame (die voor mij lag) in het burpeevak. De eerste 30 waren een feit. De dames achter mij vielen ook uit de monkeybars (althans, de ene deed niet eens een poging) en ik snelde achter de dame voor mij aan. Al hoewel, snelde? De eerste stijle klim was een feit.

Wat zo leuk aan Spartan Races is, is het feit dat je klimt en dan denk je dat je bij het einde bent maar dan ga je net een bocht om en boem! Nog een stuk omhoog. In dit geval gingen we 373m omhoog. Ergens tijdens het eerste stuk stond opeens een 6ft wall en hier haalde Ewoud (die 15min na mij was gestart) mij in. Terwijl ik verder omhoog ploeterde werd dat misselijke gevoel een beetje vervangen door een warm/koud gevoel. Dit werd interessant.

Toen we ‘bovenaan’ waren mochten we een klein stukje naar beneden rennen! Een klein stukje richting burpees, beter bekend als de Spearthrow. De ene keer haal ik hem, de andere keer niet. Hier was het niet. De volgende 30 burpees te pakken. Iets wat super fijn was, gezien direct hierna de multirig stond. Omhoog springen naar een buis om vervolgens verder te slingeren aan wat ringen. Ik vertelde mijzelf dat ik dit kon, want de ringen had ik een paar weken terug nog geoefend! En ja, ik haalde het einde! Wie had alleen bedacht dat die verdomde koeienbel zo hoog hing? Mijn eerste zwaai was te laag, dus ik zwaaide terug. Damned, hoe ging ik dit nu doen? Ik probeerde extra vaart te maken en raakte de bel echt net aan. Maar, gelukt, geen burpees. Daarna kwam de Bender en we mochten linksaf naar beneden. Een waterpost! Halleluja! Het was warm dus deze post was zo welkom. Het maakte mij zelfs niet uit dat ze alleen vieze magnesium prik water hadden. Vocht in mijn lichaam, dankjewel.

Na de waterpost was het tijd om een klein stukje je tijgeren met een hele enthousiaste fotograve aan het einde, omhoog het touw in en toen ze Oost-Europese Z-wall. Deze is toch een stukje anders dan die we in West-Europa hebben. In plaats van vier blokjes per wand heb je er maar 3 en ze zijn ook een stuk dunner. Normaal gesproken vlieg ik door dit obstakel, maar dit keer waren het 30 burpees waar ik doorheen probeerde te vliegen. Damned, de teller stond al op 90 en ik moest sowieso nog de Olympus en Twister proberen. Inmiddels zaten we rond de 5K, dus ik ging er vanuit dat ik rond de 8K de finish zou zien. Het stukje tussen de Spearthrow en Bender was weer bergopwaarts geweest, dus nu zaten we op het hoogste punt. Downhill it was.

Lekker downhill rennen, voor de eerste 200 meter dan. Daarna kwam er een heel technisch downhill stuk met smalle paden langs steile afgronden. Terwijl ik hier levend probeerde doorheen te komen moest ik beargumenteren dat ik dit misschien iets te technisch vond voor een Sprint, maar zeker wel Spartan waardig! Toen ‘opeens’ waren we klaar met dit technische stuk en was er de slipwall. Ik kwam hier in mijn eentje aan, maar toen ik bovenaan was hoorde ik opeens allemaal lawaai. Een hele groep mensen stond in een keer om mij heen. Waar kwamen die dan vandaan? Die had ik niet gehoord op dat technische stuk? Snel rende ik ervandoor om optijd bij de plate drag die ik had gezien aan te komen. Er zijn maar een x aantal vrouwen platen! Eerlijk bekennen dat deze een stuk simpeler was dan die in Morzine en ik rende gauw verder naar beneden. Dat downhill was alleen niet zo goed voor mij. Het hele op-en-neer bewegen maakte dat de misselijkheid terug kwam en ik dacht dat ik knock-out zou gaan Een standje rustiger, wat mensen voor laten gaan, en toen was daar al de invert wall! Ik sprong op en pats, kramp in mijn kuit. Even snel strekken zodra ik over de muur heen was en rustig naar het cargo net joggen. Na dit net was het weer burpee time.

We begonnen met de Olympus. In totaal 120 burpees. Toch was ik verder gekomen dan de vorige keer. Wie weet, ooit, haal ik dit ding wel. Ik snap ook echt niet waarom ik het niet haal, maar dat zal wel aan mij liggen. Daarna de twister. Nou, laten we er dan maar 150 burpees van maken. Waarom niet? Nog zo’n obstakel waarvan ik eigenlijk niet snap waarom het mij maar niet lukt. Nog een simpele tire flip (‘two fingers in the nose’ simpel), de Hercules hoist die mij eigenlijk ook heel makkelijk afging en toen de 7ft wall. De kramp van de inverted wall schoot hier weer in de kuit, maar de finish was zo dichtbij. Gewoon negeren! Toch geen fire jump.

En dat was het einde van de Sprint. De eerste Spartan Race in Roemenië en de eerste van het trifecta weekend. Nu was het tijd om mij klaar te maken voor de Super, maar eerst de uitslagen bekeken. Twee Elite vrouwen achter mij gelaten, doel behaald!

Statistieken

Afstand: 7,46km / 8,24km (volgens horloge)
Hoogtemeters: 672D+ / 616D+ (volgens horloge)
Obstakels: 23
Burpees: 150
Beren gezien: 0