Survivalrun Steenbergen

Een keer een andere run. Een survivalrun. Ik ben erachter, dat ik hier niet klaar voor was. De vraag is of ik dat ooit ga zijn, gezien ze veel van hoogtes houden en ikzelf niet zo. Maar goed, dat wist ik van tevoren niet dus daar stond ik dan aan de start van mijn ontgroening op gebied van survivalruns.

Samen met Syl had ik natuurlijk al wat bij Outdoor Valley getraind en had zij mij de theorieën uitgelegd van bepaalde hindernissen. Alleen, theorie is één, uitvoering is twee! Het begon al met wat swing overs. Die heb ik ooit met een super makkelijk en laag touw geoefend, maar nu moest ik ze meteen doen, terwijl ik op een schommel stond en in wat autobanden. Oké. Fak. Hoe ging dat ook alweer? Touw vast, duim omhoog, hoofd naar de zijkant en koprollen. Dat is de theorie. De uitvoering, daar moet ik nog wat meer aan werken! Maar goed. Gelukt en door. En toen kwam het obstakel waar ik mijn bandje verloor. Ja. Op een parcours van 7,5K verloor ik mijn bandje in de eerste KM. Top! Goede motivatie, not. Maar ik was gewoon nog niet klaar voor een combo waar je eerst de balk moet aanraken na in een touw te klimmen, om vervolgens naar beneden te gaan met een apenhang waarna je jezelf over een balk moet hijsen om naar boven te klimmen in catcrawl om daarna weer naar beneden te apenhangen/catcrawlen naar de volgende balk waar je overheen moet en weer met een recht touw naar beneden te gaan. Ik haalde de schippersslag en apenhang, maar na 20 pogingen om over die eerste balk te komen die mislukte was ik al klaar met survivalruns. Ik gaf mijn bandje af en ging door. En dit was pas het begin.

Twee hindernissen later moest ik een stuk hout meeslepen. Ik zag ze liggen en dacht ‘lang en dun is makkelijker meenemen dan klein en dik’. Toen een km later bleek dat je dat stuk hout zelf doormidden moest hakken was ik hier heel blij mee. Het duurde even, ook hier kende ik de theorie niet de uitvoer, maar mijn boomstam was doormidden! Toen mocht ik nog een stukje lopen met twee boomstammen. Jippie. Daarna kwamen er zoveel hindernissen waar ik niks van snapte of bakte. Ik zei tegen mijzelf ‘eens en nooit meer’. Stomme hoge en technische dingen. Ik moet werken aan over een boomstam heen te klimmen. Iets vaker naar Outdoor Valley dus!

Toen ik over de finish was, was ik er helemaal klaar mee. Doe mij maar ocr met obstakels, geen survival en hun stomme hindernissen. Maar ja, paar uur later ging het toch knagen. Ik houd er niet van om te falen. Dus ik wil revanche! Eerst oefenen. Veel oefenen. Bij Outdoor Valley. En dan doe ik een nieuwe poging. Misschien met Bri, samen een koppel run zodat zij mij kan helpen waar nodig. Ik wil toch echt mijn bandje behouden de volgende keer!