Ultimate Ram

Er bestaan geen woorden voor de beschrijving van dit weekend. Voor dit weekend zat ik serieus te overwegen volgend jaar alleen de Strong Vikings te doen en daarna te kappen met de OCR-events en mijn Icebugs aan de muur te hangen. Maar deze run, ow, heeft mijn hart weer helemaal gestolen. Mijn liefde voor OCR is nu nog groter!

De heenreis
Ja, hier begon het al. In de auto met drie wildvreemden gasten die ik nog nooit had ontmoet en waarvan ik alleen de naam kende. Maar de klik was meteen goed, ook al was het acht uur ‘s ochtends en ben ik geen ochtend persoon. Binnen twee minuten kwam de eerste grap van het weekend. Mede-reiziger Stan had geen internetbundel, dus hij kon mede-reiziger Sjors niet inlichten dat we onderweg waren. Dit heeft hij het hele weekend nog moeten horen (inclusief wat andere mooie uitspraken “green beans” ipv “peas” en “vliegende konijnen bestaan”). De toon was in ieder geval gezet en het weekend begon goed.

Engeland
Nu was ik nog nooit in Engeland geweest, dus het was wel erg leuk dat een keer te zien. En meteen genoeg gezien, want we moesten naar midden Engeland (Birmingham) rijden. Langs de mini pinautomaat, naast de drive-trough Starbucks en de mooie Engelse verkeersborden. Ik heb genoten. Plus het uitzicht en landschap daar is zo mooi! Ik wil zeker terug om te genieten van het land zelf (plus nog een paar runs te pakken ofcourse)

RamRun/Wild Ram
En dan kom je op het terrein, zie je het eerste obstakel van de run en ow wat gaat het dan kriebelen na zo’n lange reis. Gelukkig was daar Wild Ram Iain die het zo leuk vond dat wij er waren dat hij gelijk het gehele parcours met ons door wilde nemen, al lopend, de gehele 12KM. Gelukkig werd het donker en werd dat terug gebracht naar een paar stukjes. Erg leuk en was ook wel fijn voor de dag erna met de run zelf. Mijn DC’s van 10 jaar oud waren niet de beste schoenen voor dit terrein, maar voor de rest was het wel erg leuk.
De volgende dag, na een heerlijke avond in de gym geslapen te hebben, was het tijd voor de 12KM. De heren deden nog de RAMpage900 (900m), maar daar had ik geen interesse in. Samen met Michelle (en daarna Marcel) een heerlijke 12KM gelopen. Na 2KM al last van pijnlijke kuiten door het weiland, maar toen we daar weg waren en normaal terrein betraden ging het stukken beter. Mijn knie trok het ook prima, tot de 10/11 KM. Heuvel op, heuvel af werd toen te veel. Semi strompelend over de finish gegaan. Maar wel aardig wat angsten overwonnen! Van de brug af het water in (nog niet gesprongen, dat komt nog wel) en over een touw’brug’ naar de overkant (hoogte + touw, my two fears). Beide met angst gedaan, beide heerlijk na afloop! Nu alleen nog van die glijbaan af durven gaan. In ieder geval, een heerlijke 12KM in 2.39.12 (volgens de tijdregistratie was ik bij deze run een man).

Zondag de 24KM! Ik moet eerlijk bekennen, ik wist niet of ik dat ging halen. Maar ik liep weer met Michelle en sommige stukken moest ik gewoon lopen wegens mijn kuiten (dat rot weiland!) en mijn knie. Want ondanks de tape was het leed al geschiedt. Mijn knie vond het niet zo leuk. Dus op sommige plekken rustig gedaan, sommige gebleken een stukje hard gelopen. Deze keer iets sneller van de brug af gegaan en ook de touwbrug was makkelijker te doen. Misschien spring ik volgend jaar wel van de brug af! Toen we na de eerste ronde over het ‘finish’ stukje gingen twijfelde ik er geen moment aan, we gingen nog een ronde doen! Ik bleef lopen met een glimlach op mijn gezicht en na 5.18.38 ging ik strompelend over de finish. De laatste paar obstakels niet kunnen pakken in verband met mijn knie, maar ik heb wel genoten! Zeker van die mooie grote plak om mijn nek!

Terugreis
En toen was het tijd om terug te gaan. Zondag met zijn vieren niks gedaan. Dennis heeft ons leren harten jagen. Toen gaan slapen en de volgende ochtend om zes uur op om op tijd bij de boot te zijn. Jammer genoeg verdwaalde we tijdens het terrein af komen, dus misten we de boot en de volgende kwam te laat. Wat doe je dan? Elkaar uitlachen terwijl je de auto probeert uit te komen en te lopen. De jongens konden vooral om mij lachen, want met mijn knie kon ik echt even niet meer lopen. Ik kreeg hem elfs niet meer gestrekt. Vervolgens nog wat files te pakken, maar de sfeer bleef er goed in zitten en ik was blij om thuis te zijn, maar vond het ook erg jammer.

Samenvatting
Samenvattend: Een run om nooit te vergeten, niet te vergelijken met de runs in Nederland en ja, ik ga proberen in april én juli weer mee te gaan. De jellybabies mis ik bij de Nederlandse runs, maar de heuvels niet! Ik kan niet wachten tot mijn volgende run! In dit geval Strong Viking aangezien ik gisteren alweer de Harbour Run had (daar volgt nog meer over).

Oja, nog een ding. Mijn o zo mooie Icebugs zijn KAPOT! =O Blijkbaar na de Strongmanrun al, maar na de RamRun helemaal =( Nu afwachten wat Icebug gaat zeggen. Hopelijk krijg ik gewoon nieuwe, want na 21M/57KM mogen ze echt nog niet kapot gaan! En dan hoop ik stiekem de blauwe variant te kunnen regelen (A)